Zarzut zawyżenia kosztów naprawy i najmu pojazdu zastępczego

Zarzut zawyżenia stawki za najem pojazdu nie zasługiwał na uwzględnienie. Poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania najtańszej oferty – nie sposób mu bowiem zarzucić zwiększenia rozmiarów szkody w sytuacji, kiedy najął pojazd według stawek obowiązujących na miejscowym terenie. Stanowisko sądu znajduje odzwierciedlenie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25.04.2002r. (sygn. akt I CKN 1466/99, OSNC 2003/5/64) zgodnie z tezą którego „ jeżeli z treści umowy ubezpieczenia autocasco nie wynika nic innego, ubezpieczony, który nabywa autoryzowane części samochodowe potrzebne do naprawy uszkodzonego w wypadku pojazdu, nie ma obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego je najtaniej. Możliwe jest przypisanie ubezpieczonemu naruszenia, wynikającego z wynikającego z art. 354 § 2 k.c. obowiązku współpracy z dłużnikiem, jeżeli świadomie lub przez niedbalstwo kupił części droższe”. Przez analogię stanowisko to można odnieść do sposobu naprawienia szkody związanej z najmem pojazdu zastępczego. Dodać tylko należy, iż ubezpieczyciel w momencie zawiadomienia o wynajmie pojazdu u powódki, nie wskazywał poszkodowanemu, gdzie mógłby on wynająć taniej pojazd zastępczy, nie sposób więc postawić poszkodowanemu zarzutu zwiększenia rozmiarów szkody.

Warto na marginesie zwrócić uwagę, że uszkodzenie własnego pojazdu w wyniku kolizji, a nierzadko wypadku, jest zdarzeniem nagłym, niespodziewanym, niecodziennym i niosącym za sobą taki wiele niedogodności w życiu codziennym, że nie można oczekiwać od poszkodowanych, aby szukali na rynku jak najkorzystniejszej oferty pod względem cenowym.

Wyrok SR w Olsztynie z dnia 15 września 2017 r., V GC 939/17

Standard: 9490 (pełna treść orzeczenia)

Strona pozwana kwestionowała wysokość stawki dobowej za wynajem, a nadto iż przedmiotem najmu był pojazd z wyższej aniżeli pojazd uszkodzony klasy. Zarzuty te Sąd uznał za bezzasadne.

Zgodnie z art. 361 § 2 k.c. pozwany odpowiada za straty, które poniosła osoba poszkodowana. Oznacza to, że strona pozwana jako ubezpieczyciel, obowiązana jest pokryć szkodę rzeczywiście doznaną przez poszkodowanego, która to szkoda obejmuje realnie doznany uszczerbek w majątku poszkodowanego. Postulat pełnego odszkodowania przemawia za przyjęciem stanowiska o potrzebie zwrotu przez ubezpieczyciela tzw. wydatków koniecznych, potrzebnych do czasowego używania zastęp-czego środka komunikacji w związku z niemożliwością korzystania z niego wskutek zniszczenia lub uszkodzenia. Niedopuszczalne jest zdaniem Sądu zaniżanie wartości odszkodowania, na podstawie arbitralnie oszacowanych stawek najmu, zwłaszcza w sytuacji, gdy strona powodowa udokumentowała rzeczywiste koszty najmu auta zastępczego. Strona powodowa przedłożyła bowiem na tę okoliczność wiarygodny materiał dowodowy w postaci dokumentu prywatnego - faktury VAT, wykazujący realne koszty związane ze szkodą, jakie poniósł jej poprzednik prawny oraz umowę najmu, będącą podstawą wystawienia dokumentu księgowego.

Wskazuje się, że poszkodowany " nie ma obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego autoryzowane części najtaniej, tylko zatem w przypadku usprawiedliwionego przypisania mu nielojalnego postępowania, naruszającego obowiązujące go jako wierzyciela, wymogi współpracy z dłużnikiem przy wykonywaniu zobowiązania, można byłoby postawić mu uzasadniony zarzut uchybienia temu przepisowi (zob. wyrok SN z 25 kwietnia 2002 r., I CKN 1466/99). Powyższe znajduje odpowiednie zastosowanie także do kosztów najmu pojazdu zastępczego. Tym samym poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotu oferującego pojazdu na wynajem w najniższych stawkach. Nie ma też obowiązku poszukiwania podmiotu który oferuje najem pojazdów klasy równej pojazdowi uszkodzonemu.

Brak jest w niniejszym postępowaniu przesłanek do kwestionowania wysokości stawki za wynajem pojazdu zastępczego. Strona pozwana kwestionując zasadność wysokości przyjętej stawki winna zgodnie z regułą rozkładu ciężaru dowodzenia z art. 6 k.c. przeprowadzić przeciwdowód, który poddałby w wątpliwość prawidłowość naliczonych w fakturze należności, czego w niniejszej sprawie skutecznie nie uczyniła, nie przedkładając na powyższą okoliczność żadnego skutecznego dowodu. Przy czym, co wymaga podkreślenia przeprowadzenie dowodu na wspominaną okoliczność nie wymaga absolutnie wiadomości specjalnych a li tylko na ten dowód strona pozwana wskazała, jako celowy i jedynie miarodajny.

Wyrok SR Wrocław-Śródmieście z dnia 8 maja 2014 r., IX C 432/14

Standard: 18421 (pełna treść orzeczenia)

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że pojazd był unieruchomiony w warsztacie naprawczym od 3 czerwca 2011 r. do 5 lipca 2011 r. i że przez ten okres strona powodowa musiała korzystać z pojazdu zastępczego. Strona powodowa nie miała na okres naprawy żadnego wpływu. Z tego punktu widzenia nie jest istotne jaki był technologiczny czas naprawy uszkodzonego pojazdu. Samo określenie " technologiczny czas naprawy" jest niejasna. Nie do końca wiadomo czy chodzi o jakiś hipotetyczny, najkrótszy możliwie czas samej naprawy bez oczekiwania na dostarczenie potrzebnych części zamiennych. W ocenie Sądu odliczanie tego czasu jest nieuzasadnione. Strona powodowa oddała pojazd do autoryzowanej stacji obsługi - autoryzowanego serwisu (...). Doświadczenie życiowe podpowiada, iż w takich stacjach zapewniony jest wyższy standard obsługi i staranności. Nie bez znaczenia jest także fakt, iż strona powodowa skorzystała z usług firmy stale współpracującej ze stroną pozwaną, która pośredniczy także w prowadzeniu czynności likwidacyjnych.

Poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego autoryzowane części najtaniej, tylko zatem w przypadku usprawiedliwionego przypisania mu nielojalnego postępowania, naruszającego obowiązujące go jako wierzyciela, wymogi współpracy z dłużnikiem przy wykonywaniu zobowiązania, można byłoby postawić mu uzasadniony zarzut uchybienia temu przepisowi (zob. wyrok SN z 25 kwietnia 2002 r., I CKN 1466/99). Powyższe znajduje odpowiednie zastosowanie także do kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Wyrok SR Wrocław-Śródmieście z dnia 29 kwietnia 2013 r., IX C 171/13

Standard: 18422 (pełna treść orzeczenia)