Ustanowienie kuratora dla strony niezidentyfikowanej albo zmarłej
Kurator dla nieznanego z miejsca pobytu; przesłanki i tryb ustanowienia, status, doręczenia (art. 143 i 144 k.p.c.)
Przesłanką ustanowienia kuratora z art. art. 510 § 2 k.p.c. w zawiązku z art. 143 i 144 k.p.c. jest brak wiadomości o miejscu stałego pobytu strony (uczestnika postepowania), znanej co do osoby. Nie można w tym trybie ustanowić kuratora dla strony (uczestnika) niezidentyfikowanej od początku procesu (wyrok SN z 23 września 1997 r. I CKU 117/97, Prok. I Pr. 1998, nr. 3, poz. 31). Przepis art. 143 k.p.c. nie obejmuje też przypadku, gdy miejsce pobytu strony nie jest znane z uwagi na jej śmierć (postanowienie SN z 5 grudnia 2014 r. III CSK 332/13, LEX 1651014).
Postanowienie SO w Kaliszu z dnia 6 kwietnia 2017 r., II Ca 30/17
Standard: 9311 (pełna treść orzeczenia)
Ustanowienie kuratora w oparciu o treść art. 144 § 1 k.p.c. jest możliwe jedynie w tym przypadku, gdy istnieje wyłącznie wątpliwość co do miejsca pobytu strony. Dla takiej oceny nie było zaś podstaw w sytuacji, kiedy wiek kilku uczestników postępowania, dla których ustanowiono kuratora sądowego przekraczałby znacznie sto lat, w przypadku każdej z tych osób. Nie sposób podzielić oceny Sądu Okręgowego, że wyłącznie dokument stwierdzający fakt zgonu strony postępowania sądowego mógłby stanowić podstawę dla niezastosowania art. 144 § 1 k.p.c., gdy miejsce pobytu strony nie jest znane.
Postanowienie SN z dnia 14 lutego 2006 r., II CSK 86/05
Standard: 54544 (pełna treść orzeczenia)