Odmowa wydania nakazu ze względu na niewspółmierność reakcji do potrzeby (607b k.p.k.)

Sąd okręgowy stwierdza, że w tym stanie faktycznym nie zachodzą przeszkody do wydania europejskiego nakazu aresztowania przewidziane w art. 607 b k.p.k., jednak wydanie takiego nakazu stanowiłoby reakcję niewspółmierną do rzeczywistej potrzeby i nadmierną z punktu widzenia nagromadzonych okoliczności. Racjonalizacja reakcji karnej w stosunku do P. Z. i działania na rzecz zapewnienia jej skuteczności, nie były jednoznaczne i dostatecznie efektywne. Upływ znacznego czasu, jaki nastąpił od uprawomocnienia się wyroku skazującego zmniejszył przy tym dodatkowo znaczenie powyższego czynnika, w istotny sposób zmieniając także perspektywę oceny faktycznej i prawnej okoliczności sprawy. W interesie publicznym leży by wobec osób które popełniły przestępstwo przeprowadzone zostało rzetelne postępowanie i żeby reakcja karna, jeżeli dochodzi do jej zastosowania, spełniła inkorporowane w niej cele i przeznaczoną funkcję oraz żeby nie doszło do zdarzeń, w obliczu których osoba skazana mogłaby żyć w przekonaniu o iluzoryczności zastosowanych wobec niej środków penalnych. Ów interes publiczny, z zasady przeważa nad interesami prywatnymi skazanego i pokrzywdzonego, w stopniu zależącym od charakteru i wagi popełnionego przestępstwa, okoliczności jego popełnienia i cech samego sprawcy. Znaczne opóźnienie w stosowaniu właściwych środków prawnych zmniejsza przy tym znaczenie przewagi interesu publicznego nad prywatnym w postaci życia prywatnego i rodzinnego osoby, względem której środki te mają być stosowane. Niewczesność użycia środków prawnych sprawia, że ich zastosowanie może stanowić nieproporcjonalną ingerencję w dobro osobiste, a tym samym sprzeczną z art. 8 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1996 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.).

Każdy, nie wyłączając osób skazanych, ma prawo do ochrony życia prywatnego i rodzinnego, a ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa, z wyjątkiem ingerencji koniecznej i proporcjonalnej, pozostaje niedopuszczalna. Tożsamej treści normę statuują także przepisy art. 31 ust. 2 zd. pierwsze i ust. 3 Konstytucji.

Kierując się zatem powyższymi wskazaniami, sąd okręgowy uznaje, że wydanie obecnie europejskiego nakazu aresztowania P. Z., po upływie 12 lat od uprawomocnienia się wyroku skazującego w sprawie II K 494/02, a 18 lat od popełnienia przypisanego tym wyrokiem przestępstwa, byłoby sprzeczne z normą prawną dekodowaną z treści przepisów art. 8 powołanej wyżej Konwencji, a także art. 31 ust. 2 zd. pierwsze i ust. 3 Konstytucji, które to przepisy – mocą art. 8 ust. 1 i 2 oraz art. 91 ust. 2 Konstytucji – należy zastosować, jako mające pierwszeństwo przed ustawą.

Dokonując takiego rozstrzygnięcia sąd okręgowy kierował się przy tym także ustaleniem, że:

- obydwa przestępstwa, tj. przypisane wyrokami Sądów Rejonowego w Płońsku i Rejonowego Poznań Stare Miasto w Poznaniu nie miały charakteru kryminalnego, popełnione były w przymusowej sytuacji ekonomicznej, w jakiej znalazł się oskarżony, a sam P. Z. nie ujawniał poza tym skłonności do zachowań sprzecznych z zasadami współżycia społecznego,

- wynikający z wyroku karnego interes majątkowy (...) Grupy (...) pozwala w wystarczającym stopniu ochronić instytucja Europejskiego Tytułu Wykonawczego, tym bardziej, że znane są: miejsce zamieszkania i zagraniczny pracodawca P. Z..

Postanowienie SO w Płocku z dnia 25 kwietnia 2017 r., II Kop 25/16

Standard: 9296 (pełna treść orzeczenia)