Skarga nieoparta na ustawowej podstawie (art. 410 § 1 k.p.c.)

Skarga ulega odrzuceniu nie tylko wtedy, gdy powołana w niej podstawa wznowienia została sformułowana w sposób nieodpowiadający ustawie, lecz także wtedy, gdy przytoczone w niej okoliczności dają się wprawdzie podciągnąć pod przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, jednak w rzeczywistości podstawa ta nie występuje.

Wskutek uchylenia art. 411 k.p.c. (co nastąpiło z dniem 6 lutego 2005 r. na podstawie ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych), stwierdzenie na posiedzeniu niejawnym dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania nie jest już ograniczone do badania, czy wskazane przez skarżącego okoliczności są oparte na podstawie przewidzianej w ustawie, lecz obejmuje także ocenę, czy podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje.

Tak więc, wskazując, że powołane przez skarżonego fakty nie maja charakteru nowości, o czym mowa w art. 403 § 2 k.p.c., Sąd drugiej instancji w rezultacie przyjął, że nie zaistniała wskazywana podstawa wznowienia postępowania i dlatego powinien odrzucić skargę, zamiast ją oddalić.

Wyrok SN z dnia 18 czerwca 2024 r., III PSKP 5/24

Standard: 86042 (pełna treść orzeczenia)

W judykaturze i literaturze rozbieżności wywołuje kwestia, czy sąd badający dopuszczalność skargi o wznowienie (art. 410 § 1 k.p.c.) rozważa tylko, czy podana w skardze podstawa wznowienia odpowiada jednej z podstaw, które przewidziane są w kodeksie postępowania cywilnego (por. postanowienia SN z dnia 10 sierpnia 2007 r., III UZ 9/07 i z dnia 25 listopada 2011 r., II CZ 86/11, z dnia 12 maja 2016 r., IV CZ 25/16), czy też także to, czy podana w skardze podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje (por. np. postanowienie SN z dnia 10 lutego 2006 r., I PZ 33/05, przy czym nawet w ramach drugiego z tych zapatrywań podkreśla się, że odrzucenie skargi o wznowienie postępowania dlatego, że już z samego jej uzasadnienia wynika, iż przytoczona podstawa wznowienia nie występuje, jest możliwe tylko wtedy, gdy nie istnieją w tym względzie żadne wątpliwości (por. postanowienia SN z dnia 6 czerwca 2012 r., IV CZ 38/12, z dnia 20 czerwca 2015 r., II CZ 93/14). 

Zadanie sądu, który ocenia, czy skarga o wznowienie jest oparta na ustawowej podstawie wznowienia (art. 410 § 1 k.p.c.), polega na tym, że ma on ustalić, czy podana w skardze podstawa jest w ogóle przewidziana w ustawie i czy powołane przez skarżącego okoliczności faktyczne dadzą się zakwalifikować w sposób abstrakcyjny pod którąkolwiek z podstaw przewidzianych w ustawie, tj. czy wypełniają hipotezę którejkolwiek z norm opisujących ustawowe znamiona podstawy wznowienia.

Badając, czy skarga jest oparta na ustawowej podstawie wznowienia, sąd bierze pod uwagę jedynie treść twierdzeń faktycznych zawartych w skardze i nie weryfikuje ich prawdziwości. Zakładając prawdziwość tych twierdzeń sąd sprawdza, czy mógłby dokonać ich subsumpcji pod hipotezę którejkolwiek z przewidzianych w ustawie podstaw wznowienia, co wiąże się z istoty rzeczy z koniecznością dokonania wykładni hipotezy norm opisujących ustawowe podstawy wznowienia.

Postanowienie SN z dnia 23 lutego 2018 r. III CZ 2/18

Standard: 15830 (pełna treść orzeczenia)