Przepisy niezupełne (odsyłające, blankietowe) w prawie karnym
Określoność znamion czynu zabronionego w prawie karnym Naruszenie przepisów porządkowych (art. 54 k.w.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przepisy blankietowe właściwe odwołują się do przepisów zawartych w aktach normatywnych niższego rzędu. Przedmiotem odniesienia ustawowego przepisu blankietowego właściwego jest przepis wydany przez organy innej władzy.
W ustawowych przepisach blankietowych właściwych ustawodawca ogranicza się, obok określenia rodzaju i zakresu sankcji, wyłącznie do zakreślenia jedynie pewnych (zrębowych), niekiedy zmiennych, ram opisu czynu zabronionego, zaś o całokształcie zespołu znamion charakteryzujących dany typ czynu, a zatem w istocie o granicach kryminalizacji decyduje organ innej władzy, właściwy do wydania aktu normatywnego uzupełniającego blankiet zawarty w ustawie karnej.
W obszarze prawa represyjnego specyfika ustawowych przepisów blankietowych właściwych polega nie tylko na tym, iż norma prawa karnego powstaje z dwóch lub więcej przepisów składających się na jej treść, ale przede wszystkim na tym, że przepis lub przepisy uzupełniające mają pochodzić od władzy wykonawczej, a nie od władzy ustawodawczej
Wyrok SN z dnia 26 marca 2021 r., II KK 40/21
Standard: 53159 (pełna treść orzeczenia)
W wielu orzeczeniach Trybunał Konstytucyjny dopuszczał możliwość doprecyzowania w aktach podustawowych niektórych elementów czynu zabronionego, jednak zawsze podkreślał wyłączność ustawy w zakresie określenia podmiotu, znamion przedmiotowych przestępstwa oraz kary.
Trybunał podkreślał, że posługiwanie się aktami podustawowymi jako narzędziami regulacji prawnokarnych powinno mieć charakter wyjątkowy i następować wyłącznie wówczas, gdy z punktu widzenia racjonalnego ustawodawcy nie jest możliwe stosowanie unormowania pełnego w ramach przepisów prawa karnego (zob. wyrok z 26 listopada 2003 r., sygn. SK 22/02).
Zasada wyłączności ustawy w sferze prawa represyjnego pozwala jedynie w szczególnie uzasadnionych sytuacjach na doprecyzowanie tych elementów w aktach wykonawczych (zob. wyrok z 20 lutego 2001 r., sygn. P 2/00, cz. III, pkt 2). W szczególności możliwość taką Trybunał odnosił do przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu czy przeciwko interesom fiskalnym państwa. Wskazywał bowiem na konieczność szybkiego dostosowania norm określających poszczególne zakazy i nakazy do zmieniających się stosunków gospodarczych, społecznych, ekologicznych itp. Rozwiązanie takie ma służyć stabilności prawa, gdyż pozwala uniknąć częstych nowelizacji ustawy (tamże).
Wyrok TK z dnia 30 września 2014 r., U 4/13
Standard: 1171 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 1172
Standard: 26987
Standard: 1173
Standard: 1174