Umowa service agreement

Przedmiot sprawy ogniskował się wokół umowy o współpracy (ang. service agreement). Jeśli chodzi o umowę stron to przypominała ona jednocześnie umowę o świadczenie usług, o której mowa w art. 750 k.c. (normującym odniesie tego typu umów do przepisów o zleceniu) jak i kontraktu menadżerskiego oraz umowy zlecenia. Odmiennie od dwu pierwszych, ostatnia umowa jest umową skodyfikowaną – uregulowaną szczegółowo w przepisach art. 734 § 1 i n. k.c. Zgodnie z tym przepisem przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie. Nie ulega jednak wątpliwości, że taka umowa może zostać zawarta zgodnie z zasadą swobody zawierania umów przewidzianą w art. 353[1] k.c. Strony związane były umową service agreement, która jest konsensualna, odpłatna i wzajemna; rodzi skutki zobowiązujące jedną stronę do świadczenia niepieniężnego (powód), a drugą (pozwana) w szczególności do rozliczenia w formie zapłaty. Przepisy nie zastrzegają dla tego typu umowy żadnej formy, toteż może ona być zawarta w dowolnej formie; w tym przypadku została zawarta w formie pisemnej.

Wyrok SO w Poznaniu z dnia 12 kwietnia 2017 r., IX GC 787/15

Standard: 8747 (pełna treść orzeczenia)