Zastosowanie art. 118 § 1 kpk przy ocenie zarzutów odwoławczych

Sąd Okręgowy w Tarnobrzegu opowiada się za zapatrywaniem prawnym sprzeciwiającym się co do zasady odczytywaniu treści apelacji, redagowanych przecież przez podmioty fachowe, przez pryzmat art. 118 § 1 kpk i to nawet wtedy, gdy ich autorzy sygnalizują, mniej lub bardziej wyraźnie, wystąpienie określonej nieprawidłowości. Praktyka akceptująca domyślanie się treści zarzutu apelacyjnego prowadzić może z dużym prawdopodobieństwem do niepożądanych następstw, miedzy innymi do utrwalania nawet wśród profesjonalistów przeświadczenia, że w istocie nie jest niezbędne staranne i poprawne formułowanie w środkach zaskarżenia zarzutów, które w procesie karnym odgrywają rolę nie do przecenienia, bowiem właściwy do ich rozpoznania sąd i tak zobligowany będzie do zdekodowania ich sensu. W konsekwencji umocnią się u autorów tak wadliwie opracowanych środków zaskarżenia oraz innych uczestników procesu karnego poglądy, że wzruszenie zaskarżanych orzeczeń jest w gruncie rzeczy dość łatwe i że można ten cel osiągnąć za pomocą pism procesowych zredagowanych w sposób odległy od wzorcowego proceduralnie.

Prowadzi to do konkluzji, że znaczenie treści zarzutów podniesionych w apelacjach sporządzonych przez różne podmioty i w różnych kierunkach - na korzyść i niekorzyść oskarżonego - należy odczytywać stosując jednolite kryteria, natomiast nie wolno znaczenia tego przy użyciu reguły interpretacyjnej z art. 118 § 1 kpk domniemywać.

Postanowienie SO w Tarnobrzegu z dnia 20 czerwca 2017 r., II Kz 103/17

Standard: 8721 (pełna treść orzeczenia)