Miarkowanie I modyfikowanie przez sąd kosztów pomocy prawnej na podstawie art.109 § 2 k.p.c.
Wygaśnięcie roszczenia o zwrot kosztów, miarkowanie przez sąd wniosku o zwrot kosztów (art. 109 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Wysokość kosztów, należnych stronie korzystającej z pomocy prawnej podmiotu uprawnionego do jej świadczenia w trakcie czynności wykonywanych przed organami wymiaru sprawiedliwości, podlega reglamentacji, co wynika z treści art. 98 § 3 k.p.c. Przepis ten zalicza do niezbędnych kosztów procesu, zasądzanych od strony przegrywającej sprawę, przeciwnikowi reprezentowanemu przez adwokata, wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach (do których odsyła § 4 tego przepisu) i wydatki jednego adwokata. Oznacza to, że wynagrodzenie adwokackie nie zawsze podlega zwrotowi w wysokości określonej w umowie, nie tylko z powodu obowiązywania reglamentowanych stawek (art. 98 § 3 i 4 k.p.c.), lecz także wskutek niezwiązania sądu wysokością umówionego wynagrodzenia.
Wysokość wynagrodzenia adwokackiego została wiążąco określona w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, wydanym na podstawie art. 16 ust. 2 i 3 oraz art. 29 ust. 2 ustawy - Prawo o adwokaturze.
W judykaturze podkreśla się, że reglamentacja umownego wynagrodzenia adwokata przepisami tego rozporządzenia jest "wyłączna i wyczerpująca", ze wszystkimi wynikającymi z tego faktu konsekwencjami prawnymi (por. uchwała SN z dnia 25 stycznia 2007 r., III CZP 95/06).
Zasadą w procesie cywilnym jest rozliczanie wynagrodzenia pełnomocnika w kosztach sądowych tylko w granicach określonych w taryfach adwokackich (por. wyrok SN z dnia 25 maja 2011 r., sygn. akt II CSK 528/10). Maksymalny (nieprzekraczalny w rozumieniu art. 98 § 3 k.p.c.) limit refundacji jest wyznaczany przez sześciokrotność stawki minimalnej w danej sprawie, określonej w przepisach wykonawczych (§ 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu).
Zatem górną granicą wynagrodzenia pełnomocnika, które mogło zostać zasądzone przez Sąd Okręgowy w rozpoznawanej sprawie była kwota 1080 zł (180 zł x 6 = 1080 zł), bez względu na wysokość faktycznie poniesionych przez pozwaną Wspólnotę kosztów (udokumentowanych fakturami). Stosowanie przepisów rozporządzenia w takim kontekście jest także aprobowane w doktrynie, na co zwrócił uwagę Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 11 grudnia 2018 r. SK 25/16).
Sąd Apelacyjny, biorąc pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia (art. 109 § 2 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu), ustalił należne wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w wysokości czterokrotnej stawki minimalnej, czyli w kwocie 720 zł (180 zł x 4= 720 zł).
Przy ocenie nakładu pracy wzięto pod uwagę obszerność (kilka tomów) akt sprawy, liczbę opracowanych przez pełnomocnika pism procesowych i ich szczegółowość, liczbę rozpraw i ogółu czynności procesowych, w tym liczbę przesłuchanych świadków. Należne wynagrodzenie zostało zwiększone o wydatek w postaci uiszczonej od pełnomocnictwa opłaty skarbowej - 17 zł (por. uchwała SN z dnia 12.marca 2003 r., III CZP 2/03 oraz postanowienie SN z dnia 11 października 2011 r., II PZ 26/11).
Wyrok SA w Warszawie z dnia 31 grudnia 2018 r., V ACa 1600/17
Standard: 24174 (pełna treść orzeczenia)
Przy ustalaniu wysokości kosztów poniesionych przez stronę reprezentowaną przez pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy pełnomocnika oraz czynności podjęte przez niego w sprawie, w tym czynności podjęte w celu polubownego rozwiązania sporu, również przed wniesieniem pozwu, a także charakter sprawy i wkład pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Istotą tej regulacji, podobnie jak przepisów o mediacji (art.183 1 i nast. k.p.c.) jest dążenie do rozstrzygania sporów poza sądem, a wniesienie pozwu ma być wynikiem nieosiągnięcia porozumienia przez strony na etapie przedsądowym.
Art.109 § 2 k.p.c. stanowi wprawdzie tylko o sposobie miarkowania kosztów procesu, to jednak wskazuje także kierunek interpretacji czynności procesowych podjętych wbrew innym przepisom prawa lub zasadom procesowym (por. art. 3 k.p.c. i postanowienie SN z 21 lipca 2015 r., III UZ 3/15).
Powód nie zamieścił w pozwie, wbrew zapisowi art.187 § 1 pkt 3 k.p.c. jakiejkolwiek argumentacji o przyczynach niepodjęcia mediacji. Nie można pomijać skutków, jakie chciał osiągnąć ustawodawca ustawą z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów (DzU 2015, poz.1595), która nawiązuje do dyrektywy 2008/52/WE z dnia 21 maja 2008 r. w sprawie niektórych aspektów mediacji w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. UE L 136 z 24.05.2008).
Jakkolwiek brak informacji o przyczynach niepodjęcia mediacji nie skutkuje zwrotem pozwu, to jednak powód musi się liczyć w takiej sytuacji z konsekwencjami chociażby w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach postępowania. Są one wszakże wynikiem pochopnego wytoczenia pozwu mimo obowiązku podjęcia próby mediacji czy pozasądowego porozumienia.
Postanowienie SR w Białymstoku z dnia 21 czerwca 2017 r., VIII GC 844/17
Standard: 8559 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 32858
Standard: 5675
Standard: 35909
Standard: 52916