Niezbywalność prawa do wynagrodzenia (art. 84 k.p.)

Prawo pracownika do wynagrodzenia jest niezbywalne. Oznacza to, że pracownik nie może tego prawa ani zastawić, ani scedować na inną osobę. Nie może również wystawić weksla pod przyszłe wynagrodzenie. Jest to zakaz bezwzględnie obowiązujący. Dlatego też jakakolwiek umowa o zrzeczenie się przez pracownika prawa do wynagrodzenia jest na podstawie art. 18 § 2 k.p. nieważna. Zakaz zrzeczenia się prawa do wynagrodzenia stanowił historycznie podstawowy element ustawodawstwa ochronnego pracy i został w całej rozciągłości adaptowany do współczesnego prawa pracy. Chronił i chroni pracownika przed niekorzystną sytuacją zadłużania się pracownika u swego pracodawcy poprzez dostarczanie mu przez tego ostatniego towaru lub innych odpłatnych świadczeń. Zakaz ten dotyczy wszelkich składników wynagrodzenia. W szczególności ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy podlega takiej samej ochronie jak wynagrodzenie (wyr. SN z 11.6.1980 r., I PR 43/80, OSNCP 1980, Nr 12, poz. 248), podobnie odprawa emerytalna. Zakaz ten dotyczy nie tylko całkowitego, lecz także częściowego zrzeczenia, jest bezwzględny i obejmuje wszelkie oświadczenia pracownika, w tym również w drodze ugody sądowej (wyr. SN z 3.2.2006 r., II PK 161/05, OSNP 2007, Nr 3-4, poz. 41) Pracownik może rozporządzać swym wynagrodzeniem dopiero po jego uzyskaniu. Dopiero wtedy stanowi ono jego własność. Wynagrodzenie należne, a niepodjęte w terminie, stanowi wierzytelność pracownika. Pracodawca może się od niej uwolnić, gdy wypłata nie może dojść do skutku z przyczyn dotyczących pracownika, przez złożenie jej do depozytu sądowego( patrz: Kodeks pracy. Komentarz pod red. prof. dr hab. Wojciecha Muszalskiego, Rok wydania: 2013,Wydawnictwo: C.H.Beck , wydanie: 9).

Postanowienie SO w Płocku z dnia 23 marca 2015 r., VI Pz 12/15

Standard: 8487 (pełna treść orzeczenia)