Nieobecność pozwanego na rozprawie (art. 340 § 1 k.p.c.)
Przesłanki wyroku zaocznego (art. 339 i art. 340 k.p.c.)
Utrwalonym w orzecznictwie jest już stanowisko, że gdy choroba strony występującej samodzielnie w sprawie, wykazana stosownym zaświadczeniem lekarskim, uniemożliwia jej stawiennictwo w Sądzie, a jednocześnie gdy nie stanowi to nadużycia praw procesowych, koniecznym jest odroczenie rozprawy. W konsekwencji w ogóle niedopuszczalnym na tym etapie postępowania było wydanie przez Sąd pierwszej instancji wyroku zaocznego. Istotą bowiem tego rodzaju szczególnego orzeczenia, jest co do zasady nie przedmiot rozstrzygnięcia, a warunki jego wydania, określone w art. 339 kpc. W ocenie Sądu Okręgowego, poprzez „nieobecność” wskazaną w tym przepisie należy rozumieć nie jakąkolwiek nieobecność, a jedynie nieuzasadnioną, w żaden sposób nieusprawiedliwioną przez stronę. O takiej sytuacji nie można natomiast mówić, gdy strona oczekując na pierwsze posiedzenie nagle zachoruje, co uniemożliwi jej uczestnictwo, a okoliczność ta zostanie przez nią w sposób nie budzący wątpliwości oraz należyty wykazana.
Wyrok SO w Świdnicy z dnia 19 maja 2015 r., II Ca 301/15
Standard: 8454 (pełna treść orzeczenia)
Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ono wydaniu wyroku zaocznego wobec pozwanego, któremu ze względu na niemożność ustalenia miejsca jego pobytu pozew został doręczony w drodze publicznego zawiadomienia zgodnie z prawem krajowym, pod warunkiem że sąd rozpoznający sprawę upewnił się uprzednio, iż podjęto wszelkie poszukiwania, jakich wymaga zasada staranności i dobrej wiary, w celu odnalezienia tego pozwanego.
Prawo Unii należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się ono nadaniu zaświadczenia europejskiego tytułu egzekucyjnego w rozumieniu rozporządzenia nr 805/2004 w odniesieniu do wyroku zaocznego wydanego przeciwko pozwanemu, którego adres nie jest znany.
Wyrok TSUE z dnia 15 marca 2012 r., C-292/10
Standard: 67492 (pełna treść orzeczenia)