Treść wezwania na posiedzenie
Treść wezwania na posiedzenie (art. 150 k.p.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Uchybienia w wezwaniu mogą mieć wpływ na wynik sprawy lub niekiedy w wypadku pozbawienia strony możności obrony swoich praw - nawet skutkować nieważnością postępowania (art. 379 pkt 5 k.p.c.). Nadto w myśl § 73 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 23 lutego 2007 r. Regulamin urzędowania sądów powszechnych (j.t. tekst Dz. U. z 2014 r., poz. 259 ze zm.), w zawiadomieniach i wezwaniach należy zamieścić informacje, w jakiej sprawie, w jakim charakterze, miejscu i czasie ma stawić się wzywana osoba oraz czy jej stawiennictwo jest obowiązkowe, a także uprzedzić o skutkach niestawiennictwa.
Postanowienie SN z dnia 21 marca 2019 r., II CSK 722/17
Standard: 36119 (pełna treść orzeczenia)
Przepis art.150 k.p.c. określa konieczną treść wezwania na każde posiedzenie sądowe: zarówno jawne, jak i niejawne. Odnosi się do stron i wszystkich osób zainteresowanych, a więc podmiotów, o których mowa w art. 149 § 2 k.p.c.
Oznaczenie w wezwaniu przedmiotu i celu posiedzenia wiąże sąd. Wobec tego oznaczenie w wezwaniu błędnie celu i przedmiotu posiedzenia, np. posiedzenie pojednawcze zamiast rozprawa, stanowi uchybienie procesowe mogące mieć wpływ na wynik sprawy (por. orzeczenie SN z dnia 12 grudnia 1955 r., IV CR 747/54).
Błędne oznaczenie posiedzenia, jeżeli zdezorientowało stronę i spowodowało nieprzybycie jej na rozprawę, może stanowić pozbawienie strony możności obrony jej praw, powodujące nieważność postępowania (por. orzeczenie SN z dnia 11 września 1953 r., 1 C 581/53).
Odmienne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 9 listopada 1999 r., II UKN 186/99, w którym stwierdził, że sprzeczny z art. 150 pkt 3 i 4 k.p.c. sposób powiadomienia pełnomocnika strony o terminie rozprawy nie oznacza, iż doszło do nieważności postępowania wskutek pozbawienia strony możności obrony jej praw (art. 379 pkt 5 k.p.c.), tym bardziej gdy sąd ustosunkował się do wniosków dowodowych zawartych w piśmie procesowym pełnomocnika strony, doręczonym przed wyznaczonym terminem rozprawy. Stanowisko to znajduje potwierdzenie w doktrynie.
Zachowanie Sądu pierwszej instancji można zakwalifikować co najwyżej jako brak lojalności procesowej wobec stron, bowiem istotnie z treści zawiadomienia o rozprawie wyznaczonej na dzień 8 marca 2016r.wynikało, że zakres rozpoznania będzie ograniczony do ustalenia wartości przedmiotu sporu. Okoliczność ta jednak nie miała wpływu na tok postępowania w sprawie, ani też nie doprowadziła do pozbawienia żadnej ze stron możliwości obrony swoich praw. Istotnym jest, że żaden z obecnych na tym powiedzeniu pełnomocników nie zaoponował przeciwko merytorycznemu rozpoznaniu sprawy na rozprawie w dniu 8 marca 2016r. i nie zgłosił braku dostatecznego przygotowania w tym dniu do rozprawy. Przeciwnie, pełnomocnik powódki wywiódł powództwo, pełnomocnik pozwanej przedstawił własne stanowisko co do żądania pozwu. Strony wdały się w spór. Pełnomocnicy stron zaoferowali wnioski dowodowe, zaś po ich rozpoznaniu przez Sąd pierwszej instancji ustosunkowali się do postanowienia dowodowego zgłaszając zastrzeżenia do protokołu w trybie art.162 k.p.c. W tym stanie rzeczy brak jakichkolwiek przesłanek do uznania, że uchybienie procesowe polegające na niewłaściwym oznaczeniu celu posiedzenia doprowadziło do pozbawienia powódki możności obrony swych praw, co spowodowałoby nieważność postępowania.
Wyrok SA w Katowicach z dnia 28 czerwca 2017r., V ACa 782/16
Standard: 8318 (pełna treść orzeczenia)