Charakterystyka i przesłanki ochrony posesoryjnej

Zgodnie z treścią art. 342 k.c. nie wolno samowolnie naruszać posiadania, chociażby posiadacz był w złej wierze. Z mocy art. 343 [1] k.c. do ochrony władania lokalem stosuje się odpowiednio przepisy o ochronie posiadania. W art. 344 § 1 i 2 k.c. wskazano, że przeciwko temu, kto samowolnie naruszył posiadanie, jak również przeciwko temu, na czyją korzyść naruszenie nastąpiło, przysługuje posiadaczowi roszczenie o przywrócenie stanu poprzedniego i o zaniechanie naruszeń. Roszczenie to nie jest zależne od dobrej wiary posiadacza ani od zgodności posiadania ze stanem prawnym, chyba że prawomocne orzeczenie sądu lub innego powołanego do rozpoznawania spraw tego rodzaju organu państwowego stwierdziło, że stan posiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem. Roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od chwili naruszenia.

W art. 345 k.c. wskazano z kolei, że posiadanie przywrócone poczytuje się za nieprzerwane.

Orzeczenie, o którym mowa w art. 344 § 1 k.c., musi być wydane po naruszeniu posiadania, a przed zakończeniem procesu posesoryjnego. (tak orz. SN z dnia 28 lipca 1968r., IIICZP 52/68, czy 30 listopada 1972r., IIICZP 79/72)

Wyrok SR w Przasnyszu z dnia 25 września 2017r., I C 65/17

Standard: 10400 (pełna treść orzeczenia)