Poświadczenie nieprawdy w raporcie imiennym z danymi o przerwach w pracy jako dokument

Sąd Okręgowy w pełni podziela [przywoływany również przez apelującego] punkt widzenia jaki, w okolicznościach ewidentnie zbliżonych do tych z przedmiotowego procesu, wyraził Sąd Najwyższy na kanwie sprawy prowadzonej za sygnaturą IV KK 39/08. Otóż, w uzasadnieniu wyroku z dnia 25.06.2008 r. wskazano miedzy innymi, że miesięczny raport imienny, zawierający dane dotyczące przerw w świadczeniu pracy przez pracownika, stanowił dokument w rozumieniu art. 271 § 1 k.k., do którego wystawienia uprawniony, a wręcz zobowiązany, był pracodawca, […] oskarżony, jako osoba uprawniona i zobowiązana do wystawienia dokumentu w postaci raportu imiennego (...), miał zarówno świadomość poświadczenia nieprawdy co do, mających znaczenie prawne, danych uwidocznionych w tych dokumentach, jak i wolę sporządzenia i przedłożenia w tej instytucji takich, poświadczających nieprawdziwą treść, dokumentów, […]. Z przywołanej treści wynika zatem, że przedłożenie takiego dokumentu ubezpieczycielowi wobec charakteru zawartych w nim treści stanowi w istocie poświadczenie mających znaczenie prawne informacji znajdujących się w wystawionym dokumencie, a zatem winno być oceniane przez pryzmat przesłanek zawartych w art. 271 § 1 k.k.

Objęte zarzutami raporty miesięczne dla osoby ubezpieczonej, stanowią dokumenty w rozumieniu art. 115 § 14 k.k. Podobnie nie ma sporu odnośnie tego, że oskarżony będąc pracodawcą, a tym samym płatnikiem składek, jest osobą upoważnioną do wystawienia takiego dokumentu. Dlatego w sytuacji, kiedy w raporcie miesięcznym zgłasza nieprawdziwe dane mające wpływ, czy to na prawo do świadczeń konkretnego pracownika, czy też na ich wysokość, to tym samym potwierdza w nim nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne. Warto dodać, że z reguły działa też w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, którą jest co najmniej obniżenie wysokości własnego zobowiązania. Tożsamość bądź też jednorodność zachowania podjętego w ramach realizacji jednolitego zamiaru, wskazuje z kolei na celowość traktowania działania sprawcy jako jednego przestępstwa wyczerpującego dyspozycję dwóch przepisów, tj. art. 271 § 1 bądź § 3 k.k. [jeśli sprawca działa w celu osiągnięcia korzyści majątkowej] oraz art. 219 k.k. pozostających względem siebie w zależności zbiegu realnego. Stanowisko takie należy uznać za dominujące w literaturze czego przykładem są chociażby wypowiedzi prezentowane przez W. Radeckiego, w: A. Wąsek, R. Zawłocki (red.), Kodeks karny, t. I, 2006, art. 219, Nb 16; W. Wróbla , w: A. Zoll (red.), Kodeks karny, t. II, 2006, s. 878.

Wyrok SO w Białymstoku z dnia 22 września 2015 r., VIII Ka 473/15

Standard: 8215 (pełna treść orzeczenia)