Koncepcja obiektywnego przypisania skutku w wypadku komunikacyjnym (art. 177 k.k.)
Związek przyczynowy w wypadku komunikacyjnym (art. 177 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Na gruncie koncepcji obiektywnego przypisania skutku samo przyczynienie się innych osób do jego powstania nie jest wystarczające dla przypisania odpowiedzialności za spowodowanie tego skutku. Dotyczy to w szczególności przypadków, gdy skutek jest następstwem działań dwóch albo więcej osób, z których każda narusza regułę ostrożności. W takim wypadku konieczne jest ustalenie, czy charakter naruszenia reguł ostrożności był porównywalny, jeżeli chodzi o istotność tych naruszeń w perspektywie bezpieczeństwa dla dóbr prawnych (co uzasadnia przypisanie skutku wszystkim podmiotom, które przyczyniły się do jego powstania), czy też naruszenie jednej z reguł miało dominujący wpływ na wystąpienie nieakceptowalnego ryzyka zaistnienia skutku, co prowadziłoby do normatywnego przypisania skutku osobie, która dopuściła się takiego naruszenia.
Wyrok SA w Katowicach z dnia 26 stycznia 2018 r., II AKa 194/17
Standard: 20384 (pełna treść orzeczenia)
Do odpowiedzialności za wypadek w komunikacji nie wystarczy samo naruszenie zasad bezpieczeństwa, ale niezbędne jest nastąpienie skutku w postaci naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia trwającego dłużej niż 7 dni (art. 177 § 1 kk), albo śmierci innej osoby lub ciężkiego uszczerbku na jej zdrowiu (art. 177 § 2 kk), a ponadto musi zachodzić związek przyczyny między naruszeniem zasad a skutkiem.
Wyrok SO w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 14 listopada 2016 r., IV Ka 308/16
Standard: 6278 (pełna treść orzeczenia)
Przypisanie sprawcy znamion czynu zabronionego popełnionego nieumyślnie uzależnione jest od wystąpienia czterech przesłanek: po pierwsze, braku zamiaru popełnienia czynu zabronionego w rozumieniu art. 9 § 1 k.k., po drugie, niezachowania przez sprawcę ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, po trzecie, związku między brakiem ostrożności a realizacją znamion czynu zabronionego oraz po czwarte, przewidywalności popełnienia czynu zabronionego ( arg. ex art. 9 § 2 k.k.).
Spowodowanie skutku może być tylko wtedy obiektywnie przypisane sprawcy, gdy urzeczywistnia się nim niebezpieczeństwo, któremu zapobiec miałoby przestrzeganie naruszonego obowiązku ostrożności. Teza ta oddaje w sposób pełny istotę zasady tzw. obiektywnego przypisania skutku. Zasadę tę, obowiązującą na gruncie art. 9 § 2 k.k., która jest dalej idąca od zwykłej przyczynowości, wyeksponował Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 marca 2000 r., III KKN 231/98. Teoria obiektywnego przypisania ma swoje źródło w nauce prawa. Opiera się ona na stwierdzeniu, że dla uznania sprawstwa oskarżonego, nie wystarcza, aby ten naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym i w wyniku tego kauzalnie spowodował nieumyślnie śmierć człowieka. Jak bowiem zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 listopada 1998r., OSNKiW 11-12/1998r., poz. 50): „Związek ten nie może być rozumiany jako jedynie czasowe lub miejscowe następstwo wydarzeń, ale jako powiązanie wypadku drogowego z poprzedzającym go naruszeniem przez oskarżonego przepisów o ruchu drogowym”. Nadto, należy zauważyć, że „przypisanie czynu zabronionego możliwe jest także wówczas, gdy sprawca swą nieostrożnością w znacznym stopniu zwiększa oceniane ex post ryzyko jego popełnienia, a więc bez potrzeby jednoznacznego wyjaśnienia wartości kauzalnej owej nieostrożności (tak: J. Giezek, Kodeks karny. Część ogólna – komentarz, s. 55).
Wyrok SR dla Mokotowa w Warszawie z dnia 21 lipca 2016 r., XIV K 1024/13
Standard: 6276
Standard: 6277 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 13714 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 8208 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 12611
Standard: 12610 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 14223 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 12651 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 12652 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 12653 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 42772 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 40403 (pełna treść orzeczenia)