Pojęcie stałego zamieszkiwania do chwili śmierci najemcy (art. 691 k.c.)
Uprawnieni do wstąpienia w stosunek najmu po śmierci najemcy
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przesłanka stałego zamieszkiwania z najemcą zawiera w sobie wymaganie, żeby osoba bliska najemcy nie miała innego mieszkania, a lokal mieszkalny zajmowany przez tę osobę z najemcą stanowił centrum jej spraw życiowych (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 1091 III CRN 314/80 OSN 1981 Nr 6 poz. 119 ). Przez stałe zamieszkiwanie, stanowiące przesłankę nabycia praw najmu na podstawie art. 691 kc, należy rozumieć zamieszkiwanie w konkretnym mieszkaniu, w określonej miejscowości z zamiarem stałego pobytu, wyrażonym przez to, że w tym mieszkaniu i w tej miejscowości skupia się życie osobiste i działalność osoby bliskiej najemcy ( wyrok SN dnia 6 maja 1980 r., III CRN 61/80).
Z reguły nie będzie stanowić stałego zamieszkania pobyt osoby bliskiej w celu udzielenia doraźnej, choć nawet dłużej trwającej pomocy najemcy mieszkania.
Wyrok SR w Piszu z dnia 21 stycznia 2021 r., I C 410/20
Standard: 57777 (pełna treść orzeczenia)
Przesłanką zastosowania art. 691 k.c. jest stałe zamieszkiwanie z najemcą do chwili jego śmierci. Określenie „stałe zamieszkiwanie z najemcą „ posiada odmienny zakres znaczeniowy niż „ miejsce zamieszkania „ w ujęciu art. 25-28 kc . Zasadniczo przyjmuje się konieczność ustalenia. że określony lokal stanowi „ centrum życiowe „ określonej osoby, jako ześrodkowanie całej działalności życiowej ( wyrok Sądu najwyższego z dnia 20 marca 1981 III CRN 30/81 ) . Przesłanka co do stałego zamieszkiwania z najemcą zawiera w sobie wymaganie, żeby osoba bliska najemcy nie miała innego mieszkania, a lokal mieszkalny zajmowany przez tę osobę z najemcą stanowił centrum jej spraw życiowych ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 1091 III CRN 314/80 OSN 1981 Nr 6 poz. 119 ). Przez stałe zamieszkiwanie , stanowiące przesłankę nabycia praw najmu na podstawie art. 691 k.c. , należy rozumieć zamieszkiwanie w konkretnym mieszkaniu, w określonej miejscowości z zamiarem stałego pobytu, wyrażonym przez to, że w tym mieszkaniu i w tej miejscowości skupia się życie osobiste i działalność osoby bliskiej najemcy.
Sąd uznał, że powódka spełniła wymóg stałego zamieszkiwania z najemczynią aż do jej śmierci . Po pierwsze, krótki pobyt najemczyni, tuż przed jej śmiercią w domu pomocy nie zmienia okoliczności, że A. W. przysługiwało mieszkanie wynajęte przez Gminę. To szczególne okoliczności ciężkiej choroby, a właściwie ciężkiego stanu A. W. tuż przed śmiercią były bezpośrednia przyczyną umieszczenia jej w specjalistycznym ośrodku pomocy społecznej posiadającym specjalistyczne przygotowanie do opieki nad ludźmi obłożnie chorymi. A. W. była bowiem po wylewie, który miał miejsce w lipcu 2011 roku, wymagała więc ciągłej opieki i rehabilitacji, której o ostatnim okresie jej życia nie była w stanie zapewnić powódka.
Wyrok SR w Zgierzu z dnia 22 marca 2017 r., I C 18/16
Standard: 10340 (pełna treść orzeczenia)
Stałe zamieszkiwanie w lokalu mieszkalnym oznacza ześrodkowanie przez tę osobę całej swej działalności życiowej w lokalu najemcy, tak by zajmowany przez tę osobę lokal stanowił jej centrum życiowe.
Treść tego pojęcia kształtują dwa czynniki - zewnętrzny, sprowadzający się do faktycznego zajmowania wspólnego lokalu z najemcą i wewnętrzny, polegający na zamiarze i woli wspólnego zamieszkiwania. W judykaturze [vide np. wyrok SN z dnia 7 lutego 2002 roku, I CKN 1023/99] wskazuje się, że przy dłuższych okresach czasu zamieszkiwania razem zdarzają się sytuacje spowodowane różnymi przyczynami (dłuższy wyjazd, choroba), w których następuje zerwanie więzi faktycznej z lokalem. Z tego względu, jeżeli wtedy najemca lokalu umrze, w następstwie czego dojdzie do wygaśnięcia stosunku najmu, to o spełnieniu wymogu wspólnego zamieszkiwania, jako podstawy do wstąpienia po nim w stosunek najmu przez osobę bliską zdecyduje ocena, czy przerwa we wspólnym zamieszkiwaniu miała charakter przejściowy, czy też oznaczała definitywne opuszczenie lokalu.
Ocena konkretnych okoliczności sprawy powinna wówczas zmierzać do odtworzenia zamiaru obu wspólnie zamieszkujących osób, a więc czynnika ze sfery ich świadomości i woli. Jeżeli z poczynionych ustaleń wyniknie, że choćby jedna z tych osób traktowała taką czasową nieobecność w dotychczas zajmowanym lokalu jako przejaw rezygnacji z tego mieszkania, wówczas należy uznać, że wspólne zamieszkiwanie zostało zerwane, a tym samym nie może być mowy o wstąpieniu w stosunek najmu po zmarłym najemcy. Jeśli natomiast okaże się, że nieobecność w lokalu miała być w zamierzeniu obu osób przejściowa, roszczenie osoby bliskiej będzie usprawiedliwione.
Wyrok SO w Szczecinie z dnia 27 września 2016 r., II Ca 318/16
Standard: 54587 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 8099 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 8100
Standard: 54588 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 20909
Standard: 31766 (pełna treść orzeczenia)