Należności w tytułu podróży służbowych (art. 77[5] § 1 k.p.)
Delegacje (art. 77[5] k.p.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Pojęcie zwrotu kosztów podróży obejmuje: diety, zwrot kosztów przejazdów i dojazdów, noclegów i innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb (§ 2 rozporządzenia z 2013 r. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. poz. 167, dalej rozporządzenie z 2013 r.) Stąd użyte przez ustawodawcę w art. 77[5] § 3 k.p. sformułowanie „na pokrycie kosztów podróży” ma szeroki kontekst i obejmuje wszelkie koszty (należności), których rekompensaty może oczekiwać pracownik.
Statusu wynagrodzenia za pracę nie posiadają np. wypłaty kompensacyjne, stanowiące rekompensatę za używanie rzeczy należących do pracownika, w ramach realizacji zadań związanych z umową o pracę. W praktyce rzecz dotyczy ryczałtu za używanie własnego samochodu do celów służbowych, czy też ryczałtu za noclegi w związku z podróżą służbową. Służą one pokryciu zwiększonych kosztów utrzymania podczas wykonywania zadań służbowych poza stałym miejscem wykonywania pracy
Wyrok SN z dnia 7 grudnia 2017 r., II PK 280/16
Standard: 62559 (pełna treść orzeczenia)
Na mocy art. 77 5 k.p. kwestie dotyczące należności z tytułu podróży służbowych uregulowano dwutorowo. W stosunku do pracowników państwowej i samorządowej sfery budżetowej, określenie trybu ustalania ich warunków oraz wysokości ustawa przekazuje do szczegółowej regulacji ministrowi właściwemu do spraw pracy w drodze rozporządzenia. W odniesieniu zaś do pracowników spoza tego kręgu ustawodawca pozostawił tę kwestię stronom stosunku pracy (§ 3), obligując ich do określenia warunków wypłacania należności z tego tytułu w układach zbiorowych pracy lub w regulaminie wynagradzania, bądź wprost w umowie o pracę, jak to miało miejsce w niniejszej sprawie.
Rozważenia wymagały zatem relacje wynikające z § 4 i 5 omawianej normy. Mechanizm przewidziany w § 5 gwarantuje, na wypadek gdyby strony pozostawiły kwestie należności z tytułu podróży służbowych poza przedmiotem ustaleń, iż ich wysokości będzie taka jak dla pracowników „sfery budżetowej”. Przepis § 4 wprowadza zaś gwarancje innego rodzaju. Otóż zastrzega on, że postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika, o którym mowa w § 2. W tych warunkach, nie sposób pominąć, iż w treści gwarancyjnego § 4 mowa jest wyłącznie o dietach, brak jest zaś odniesienia do innych należności z tytułu podróży służbowych, o których stanowią przepisy wydane na mocy § 2 art. 77 5 k.p., w tym ryczałtów za noclegi. Stąd uznać należy, iż w wypadku regulacji należności z tytułu podróży służbowych w przepisach wewnątrzzakładowych lub na podstawie umowy stron jedyny minimalny standard zakreślony przez ustawodawcę dotyczy należności z tytułu diet, co musi być uznane za zabieg celowy. Zdaniem Sądu pozwala na to m.in. istota „ryczałtu za nocleg” jako świadczenia kompensacyjnego, oderwanego jednak od rzeczywistej wysokości wydatków.
Wyrok SR Gdańsk – Południe z dnia 28 lutego 2017 r., VI P 943/14, orzeczenia.ms.gov.pl
Standard: 8064 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 26684
Standard: 63218
Standard: 18594
Standard: 18595