Ewidencja czasu pracy
Ewidencja czasu pracy (art. 149 k.p.)
Artykuł 149 k.p. nakłada obowiązek prowadzenia ewidencji czasu pracy na wszystkich pracodawców, niezależnie od rodzaju działalności oraz poziomu zatrudnienia. Pracodawca, który nie prowadzi ewidencji czasu pracy, dopuszcza się wykroczenia przeciwko prawom pracownika (art. 281 pkt 6 k.p.). Ewidencja czasu pracy powinna być prowadzona dla wszystkich pracowników, a ewentualne ograniczenia zakresu ewidencjonowania zostały przez ustawodawcę wskazane w sposób wyraźny.
Przepis art. 149 § 2 k.p. statuuje wyjątki w zakresie ewidencjonowania „godzin pracy” w odniesieniu do tych kategorii pracowników, w stosunku do których utrudnione, a nawet niemożliwe jest precyzyjne ustalenie godzin ich pracy, czyli do pracowników objętych systemem zadaniowego czasu pracy, pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy oraz pracowników otrzymujących ryczałt za godziny nadliczbowe lub za pracę w porze nocnej. Nieewidencjonowanie godzin pracy nie jest jednak równoznaczne z całkowitym zwolnieniem z obowiązku prowadzenia ewidencji czasu pracy. Pracodawca powinien ewidencjonować inne aspekty organizacji czasu pracy, w szczególności urlopy, zwolnienia od pracy oraz inne usprawiedliwione i nieusprawiedliwione nieobecności w pracy.
Ewidencja czasu pracy przedstawiona przez pracodawcę może być podważana przez pracownika i stąd nie zawsze musi stanowić dowód o mocy nadrzędnej nad innymi. Takiej mocy dowodowej ewidencja czasu pracy nie czerpie z samej nazwy, lecz z tego, czy potwierdza rzeczywisty czas pracy załogi.
Ewidencja czasu pracy stanowi dokument prywatny pracodawcy. Jej brak może powodować odpowiedzialność pracodawcy za wykroczenie, jednak z przepisów o ewidencji czasu pracy nie wynikają zamiany reguł dowodzenia.
Wyrok SN z dnia 21 marca 2019 r., II PK 332/17
Standard: 62440 (pełna treść orzeczenia)
Zgodnie z § 8 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy oraz sposobu prowadzenia akt osobowych pracowników (Dz. U. nr 62, poz. 286) karta ewidencji czasu pracy powinna obejmować pracę w poszczególnych dobach, w tym pracę w niedziele i święta, w porze nocnej, w godzinach nadliczbowych oraz w dni wolne od pracy wynikające z rozkładu czasu pracy w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy, a także dyżury, urlopy, zwolnienia od pracy oraz inne usprawiedliwione i nieusprawiedliwione nieobecności w pracy.
Przepisy nie określają graficznego wzoru karty ewidencji czasu pracy, a więc pracodawca powinien dokonać samodzielnego opracowania takiej karty. Karta ewidencji czasu pracy może być prowadzona zarówno w formie papierowej jak i elektronicznej.
Kartę ewidencji czasu pracy należy prowadzić odrębnie dla każdego pracownika. Pracodawca na wniosek pracownika ma obowiązek udostępnienia mu ewidencji godzin pracy np. wykresówki oraz karty ewidencji czasu pracy. Pracownik ma również prawo otrzymania kopii karty ewidencji czasu pracy potwierdzonej za zgodność z oryginałem.
Kartę ewidencji czasu pracy należy przechowywać przez okres 50 lat, przy czym ponieważ karta ewidencji czasu pracy nie stanowi części akt osobowych, należy przechowywać ją osobno (T. Zwolak, Komentarz do art. 25 ustawy o czasie pracy kierowców, Syst. Inf. Praw. LEX).
Wyrok SR Gdańsk – Południe z dnia 28 lutego 2017 r., VI P 943/14
Standard: 8062 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 84068