Naruszenie wymogu składania informacji podatkowej (art. 80 k.k.s.)

Przepisy art. 80 k.k.s. penalizują zachowania polegające na: [1] zaniechaniu złożenia informacji podatkowych, imiennych informacji dla podatników będących osobami fizycznymi niemającymi miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiągających dochody (przychody) na jego terytorium oraz imiennych informacji o przychodach wskazanych w art. 42c ust. 5 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.), jak również na [2] złożeniu nierzetelnych informacji. Podmiotem deliktu karnoskarbowego z art. 80 § 1 k.k.s. jest każdy, kto zobowiązany jest do złożenia informacji podatkowej, o której mowa w przepisach rozdziału 11 ordynacji podatkowej.

W sytuacji, gdy podmiot zobowiązany do przekazania informacji jest różny od osoby fizycznej, odpowiedzialność karnoskarbowa wchodzi w grę jedynie wówczas, gdy spełnione są warunki z art. 9 § 3 k.k.s. Delikt karnoskarbowy z art. 80 § 1 k.k.s. ma charakter czynu indywidualnego. Przedmiotem ochrony art. 80 k.k.s. jest obowiązek podatkowy i przestrzeganie przepisów prawa podatkowego.

Przez pojęcie „informacje podatkowe" należy rozumieć wszelkie notyfikacje przedkładane właściwym organom przez podmioty obowiązane, z których to danych może wyniknąć bądź już wynika zobowiązanie podatkowe. Strona podmiotowa charakteryzuje się umyślnością w obydwu postaciach zamiaru.

Zdaniem Sądu brak jest jakichkolwiek podstaw do przypisania oskarżonemu P. S. sprawstwa czynu kwalifikowanego z art. 80 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kks i art. 9 § 3 kks, gdyż w jego działaniu nie było jakiegokolwiek umyślnego działania czy to w postaci zamiaru bezpośredniego czy ewentualnego. Zamiar bezpośredni polega na tym, że sprawca chce popełnić czy zabroniony, zaś zamiar ewentualny polega na tym, iż sprawca wprawdzie nie chce popełnić czynu zabronionego, ale przewiduje realną możliwość jego popełnienia i na to się godzi. W ocenie Sądu zachowanie oskarżonego w żaden sposób nie wskazywało na to, iż chciał, bądź godził się na popełnienie zarzucanego mu czynu, gdyż nie zdawał sobie sprawy z tego, iż sporządzane przez siebie zestawienia miesięczne zakupywanego u niego oleju opałowego powinien był składać do Urzędu Celnego w S.

Wyrok SR w Lęborku z dnia 11 września 2015r., II K 316/15

Standard: 8020 (pełna treść orzeczenia)