Kara łączna za zbiegające się przestępstwo skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej
Kara łączna (art 39 k.k.s.)
Bez wątpienia karę łączną grzywny obejmującą kary jednostkowe grzywny wymierzone za przestępstwa powszechne i przestępstwa skarbowe, stosownie do przepisu art. 39 § 2 k.k.s., wymierza się na zasadach określonych w Kodeksie karnym skarbowym, przy czym zgodnie z art. 20 § 2 k.k.s. należy też stosować przepis art. 86 § 2 k.k., czyli na nowo określać wysokość stawki dziennej grzywny przy orzekaniu kary łącznej.
Wysokość stawki dziennej musi jednak mieścić się w granicach zakreślonych przepisem art. 23 § 3 zd. 2 k.k.s., tj. nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności.
Na aprobatę zasługuje stanowisko wyrażone w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2012 r., sygn. III KK 397/11, Prok. i Pr. - wkł. 2012/7/22, powtórzone w wydanym poprzednio w tej sprawie wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach, zgodnie z którym przy określaniu wysokości stawki dziennej w oparciu o przepis art. 23 § 3 k.k.s. należy brać pod uwagę minimalne wynagrodzenie obowiązujące w czasie ostatniego z działań przestępczych.
Wyrok SA w Katowicach z dnia 11 stycznia 2018 r., II AKa 537/17
Standard: 20459 (pełna treść orzeczenia)
W przepisie art. 39 § 2 kks ustawodawca wprost przewidział możliwość orzeczenia kary łącznej w razie skazania za zbiegające się przestępstwo skarbowe i przestępstwo określone w innej ustawie karnej na zasadach określonych w tym kodeksie. Przepis ten dotyczy wszystkich kar podlegających łączeniu, w tym również kary grzywny. Zauważyć przy tym trzeba, że zgodnie z art. 20 § 2 kks do przestępstw skarbowych mają zastosowanie m.in. przepisy art. 85 i 86 § 2 i 3 kk. Odmienne uregulowanie jedynie granic kary łącznej grzywny na gruncie Kodeksu karnego i Kodeksu karnego skarbowego, nie stoi na przeszkodzie orzeczeniu kary łącznej grzywny w przypadku skazania za przestępstwo skarbowe i inne przestępstwo, z tym że granice kary tego rodzaju będzie wówczas wyznaczał przepis art. 39 § 1 kks. Dlatego w zaistniałej sytuacji pełną podstawą prawną orzeczenia o karze łącznej grzywny powinny być przepisy art. 85 kk i art. 86 § 1 i 2 kk i art. 39 § 1 i § 2 kks. Stąd też na taką podstawę prawną powołał się Sąd Okręgowy na nowo orzekając o karze łącznej orzeczonej wobec oskarżonego J. U. (por. uchwała Sądu Najwyższego - Izba Karna z 2000-10-25, I KZP 29/00, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Karna i Izba Wojskowa rok 2000, Nr 11-12, poz. 94, oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 2007-11-27, II AKa 415/07, opubl: Orzecznictwo Sądu Apelacyjnego w Katowicach rok 2008, Nr 1, poz. 8).
Wyrok SO w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 23 września 2014 r., IV Ka 349/14
Standard: 7998 (pełna treść orzeczenia)