Zakres kognicji w sprawach w sprawach o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu (art. 693[1] k.p.c.)

W postępowaniu nieprocesowym (art. 693[1] k.p.c.) sąd nie rozstrzyga o zgodności zachowania dłużnika z treścią i celem stosunku zobowiązaniowego. W szczególności sąd nie bada prawdziwości twierdzeń zawartych we wniosku. Zatem samo zezwolenie sądu na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu, choćby ważne, nie może być tożsame ze spełnieniem świadczenia przez dłużnika.

Wyrok SN z dnia 3 listopada 2022 r., II CSKP 44/22

Standard: 66871 (pełna treść orzeczenia)

Stosownie do art. 693[1] § 1 k.p.c., w postępowaniu o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego sąd nie bada prawdziwości twierdzeń zawartych we wniosku, ograniczając się do oceny, czy według przytoczonych okoliczności złożenie to było prawnie uzasadnione. Tak ograniczony zakres kognicji sądu powoduje, że wydanie postanowienia uwzględniającego wniosek dłużnika nie przesądza, że rzeczywiście istniały wskazane we wniosku okoliczności faktyczne, a przesądza jedynie, że gdyby te okoliczności rzeczywiście miały miejsce, to złożenie do depozytu byłoby ważne. Prowadzi to do wniosku, że dłużnik, powołujący się w procesie na skutek z art. 470 k.c., jest obowiązany w tym procesie udowodnić, że w chwili składania przedmiotu świadczenia istniały okoliczności z art. 467 k.c., a świadczenie odpowiadało przesłankom wskazanym w art. 354 § 1 k.c. w związku z treścią stosunku zobowiązaniowego.

Wyrok SN z dnia 20 grudnia 2018 r., II CSK 748/17

Standard: 80899 (pełna treść orzeczenia)