Doręczenie odpisu wniosku w sprawie likwidacji niepodjętego depozytu (nieważność postępowania)

Możliwość rozpoznania i rozstrzygnięcia na posiedzeniu niejawnym sprawy o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu nie oznacza, że w takiej sprawie uczestnikowi lub uczestnikom nie powinien zostać doręczony odpis wniosku, jeżeli tego typu sprawa wszczęta została na wniosek.

Przepis art. 693 [19] k.p.c. stanowi, że:

§ 1. We wniosku o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu należy:

1) wskazać okoliczności, w których nastąpiło złożenie depozytu;

2) dokładnie określić depozyt podlegający likwidacji;

3) wskazać osobę, która jest uprawniona do odbioru depozytu.

§ 2. W przypadku gdy nie jest znana osoba uprawniona do odbioru depozytu lub nie jest znane jej miejsce zamieszkania lub siedziba, wnioskodawca jest obowiązany przedstawić dowody potwierdzające dokonanie czynności mających na celu wyjaśnienie tych okoliczności.

Z treści powołanych przepisów, które określają elementy wniosku o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu wynika pośrednio, że odpis tego wniosku powinien zostać doręczony osobie zainteresowanej, która w związku z tym jest wskazywana w treści wniosku jako uczestnik postępowania.

Nie byłoby uzasadnione stanowisko, że prawo do obrony swoich praw uczestnik mógłby realizować w wystarczający sposób na etapie postępowania apelacyjnego.

Z przepisów Kodeksu postępowania cywilnego regulujących postępowanie w sprawach o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu (art. 693 [18] k.p.c. – art. 693 [22] k.p.c.) oraz ustawy z dnia 18 października 2006 roku o likwidacji niepodjętych nie wynika, że postępowanie przed sądem pierwszej instancji w sprawie o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu toczy się bez udziału wskazanych we wniosku uczestników postępowania. Oznacza to, że uczestnikom takim powinien zostać doręczony odpis wniosku i załączników celem umożliwienia czynnego udziału w postępowaniu i obrony swoich praw.

W rozpoznawanej sprawie niedoręczenie odpisu wniosku i załączników, a w związku z tym rozpoznanie sprawy przez Sąd pierwszej instancji i wydanie postanowienia co do istoty sprawy, spowodowało pozbawienie uczestnika możności obrony swoich praw.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 386 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy postanowił uchylić postępowanie w całości i przekazać sprawie do rozpoznania Sądowi Rejonowemu

Postanowienie SO w Lublinie z dnia 5 lutego 2015 r., II Ca 937/14

Standard: 7802 (pełna treść orzeczenia)