Forma przelewu wierzytelności (art. 511 k.c.)

Co do zasady, umowa przelewu może być zawarta w dowolnej formie, w tym w sposób dorozumiany. Przelew wierzytelności powinien być stwierdzony pismem, jeżeli wierzytelność będąca przedmiotem przelewu jest również stwierdzona pismem (art. 511 k.c.)

Wyrok SO w Warszawie z dnia 9 lipca 2019 r., XXVII Ca 2583/18

Standard: 80374 (pełna treść orzeczenia)

Art. 511 k.c. stanowi, że jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew tej wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony. Natomiast art. 73 k.c. przewiduje, że jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, dokumentową albo elektroniczną czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy jest nieważna tylko wtedy gdy ustawa przewiduje rygor nieważności.

Na podstawie powyższego można stwierdzić, że zasadniczo przelew wierzytelności nie wymaga formy szczególnej i może być dokonany nawet ustnie (wola dokonania cesji może być też wyrażona per facta concludentia). Brak jest szczególnych wymogów dotyczących formy dotyczy zarówno zobowiązania do przeniesienia wierzytelności, jak i rozporządzenia wierzytelnością. Jednak jeśli przenoszona wierzytelność stwierdzona jest pismem, umowa cesji powinna być zawarta w formie pisemnej. Ponieważ z wymogiem zachowania formy pisemnej dla przelewu wierzytelności stwierdzonej pismem ustawodawca nie łączy rygoru nieważności czynności prawnej, forma pisemna zastrzeżona jest jedynie dla celów dowodowych (ad probationem) – art. 74 k.c.

Wyrok SO w Łodzi z dnia 31 marca 2017 r., III Ca 382/17

Standard: 9473 (pełna treść orzeczenia)