Prawo do odprawy pieniężnej

Zmiana wysokości wynagrodzenia na niekorzyść pracownika, wynikająca z przepisów obowiązujących pracodawcę będącego państwową jednostką budżetową, nie wyklucza prawa pracownika do odprawy pieniężnej z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1969 z późn. zm.). W takiej sytuacji przyczyna rozwiązania przez pracownika umowy o pracę w trybie art. 23[1] § 4 k.p. nie dotyczy pracownika, lecz leży po stronie pracodawcy.

Wyrok SN z dnia 18 października 2022 r., I PSKP 70/21

Standard: 67832 (pełna treść orzeczenia)

Podstawowym obowiązkiem sądu rozpoznającego sprawę o odprawę pieniężną z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. jest ustalenie rzeczywistej przyczyny rozwiązania stosunku pracy oraz ocena, czy przyczyna ta dotyczyła pracownika. Przepisy ustawy nie mają bowiem zastosowania w sytuacji, gdy przyczyny będące podstawą wypowiedzenia występują po stronie pracownika (dotyczą pracownika), a więc w szczególności mają źródło w jego zachowaniu, a zwłaszcza w sposobie wywiązywania się przez niego z obowiązków pracowniczych. Wówczas przyczyna wypowiedzenia niedotycząca pracownika (nawet jeśli występuje) nie ma charakteru wyłączności.

Wyrok SN z dnia 25 listopada 2021 r., II PSKP 54/21

Standard: 60693 (pełna treść orzeczenia)