Umowa o świadczenie usług

Zgodnie z art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami, stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu. Jakkolwiek nie sposób nie zauważyć, iż regulacja ta odwołuje się ogólnie do braku uregulowania stosunku prawnego innymi przepisami, nie zaś o braku kompleksowego uregulowania, spostrzeżenie to nie może mieć jednak decydującego znaczenia dla oceny możliwości stosowania przepisów o zleceniu do tych rodzajów umów o świadczenie usług, które zostały co prawda uregulowane przez prawodawcę, ale w sposób częściowy, tak iż ta samodzielna regulacja nie pozwala na kompleksową ocenę danego stosunku prawnego. Z jednej strony wskazać tu należy, iż z uregulowania określonego w art. 750 k.c. niewątpliwie wyłączone są jedynie te stosunki obligacyjne, które zostały wyodrębnione w innych przepisach jako typ umowy, a do tej kategorii zaliczyć należy tzw. umowy nazwane.

W doktrynie wskazuje się na dopuszczalność stosowania przepisów o zleceniu łącznie z odpowiednio stosowanymi innymi uregulowaniami - jeżeli badana umowa o świadczenie usług zawiera obowiązki charakterystyczne dla innych umów nienazwanych. Podobny pogląd wyrażany był zresztą również orzecznictwie Sądu Najwyższego (wyrok z dnia 28 października 1999 r. w sprawie o sygn. II CKN 530/98, w którym Sąd Najwyższy zważył, iż do umowy o pośrednictwo jednorazowe, zastrzegającej dla pośrednika prowizję bez określenia jej wysokości, stosuje się w drodze analogii art. 761 § 1 in fine k.c.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 20 września 2018 r., VI ACa 570/18

Standard: 29584 (pełna treść orzeczenia)

Przedmiot umowy, jaka łączyła strony niniejszego procesu, wymaga zakwalifikowania jej jako umowy o świadczenie usług. Wskazać przy tym należy, że umowa o wykonanie określonej czynności (szeregu powtarzających się czynności), bez względu na to, jaki rezultat czynność ta przyniesie, jest cechą charakterystyczną tak dla umów zlecenia (gdy chodzi o czynności prawne - art. 734 § 1 k.c.), jak i dla umów o świadczenie usług nieuregulowanych innymi przepisami (gdy chodzi o czynności faktyczne - art. 750 k.c.).

Natomiast zakres zastosowania przepisu art. 750 k.c. zależy od ustalenia znaczenia terminu "usługi" oraz katalogu umów nazwanych o świadczenie umów. Usługi polegają na świadczeniu dla pewnej osoby i w jej interesie czynności na podstawie umowy. Jest to jednak określenie zbyt pojemne, dlatego należy je zawęzić przez wskazanie, jakie świadczenie nie jest usługą. Chodzi tu o świadczenie, które polega na przeniesieniu prawa, posiadania, zapłacie ceny lub wynagrodzenia albo oddania rzeczy, praw, pieniędzy do czasowego używania innej osobie (wyrok SN z dnia 5 grudnia 2013 r., V CSK 30/13, ).

Zatem dyspozycją art. 750 k.c. objęte są usługi, które polegają na świadczeniu w interesie innej osoby oznaczonych czynności faktycznych oraz zespołu czynności prawnych i faktycznych. Umowy te nie mogą być uregulowane innymi przepisami, co oznacza że chodzi o umowy nienazwane (mieszane), które przewidują świadczenie usług.

Podzielić należy pogląd, z którym czynności mieszczące się w pojęciu "usługi" to czynności indywidualnie oznaczone.

Wyrok SA w Szczecinie z dnia 13 września 2018 r., I AGa 159/18

Standard: 29585 (pełna treść orzeczenia)