Pojęcie "bezprawne uprowadzenie dziecka"
Pojęcie bezprawnego uprowadzenia lub zatrzymania dziecka (art. 3 konwencji)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Na podstawie art. 3 Konwencji, uprowadzenie lub zatrzymanie dziecka będzie uznane za bezprawne, jeżeli: 1) nastąpiło naruszenie prawa do opieki przyznanego określonej osobie, instytucji lub innej organizacji, wykonywanego wspólnie lub indywidualnie, na mocy ustawodawstwa państwa, w którym dziecko miało miejsce stałego pobytu bezpośrednio przed uprowadzeniem lub zatrzymaniem, oraz 2) w chwili uprowadzenia lub zatrzymania prawa te były skutecznie wykonywane wspólnie lub indywidualnie albo byłyby tak wykonywane, gdyby nie nastąpiło uprowadzenie lub zatrzymanie.
Prawo do opieki określone w punkcie a) może wynikać w szczególności z mocy samego prawa, z orzeczenia sądowego lub administracyjnego albo z ugody mającej moc prawną w świetle przepisów ustawodawstwa tego państwa. W rozumieniu niniejszej Konwencji „prawo do opieki” obejmuje prawo dotyczące opieki nad osobą dziecka, w szczególności prawo do decydowania o miejscu pobytu dziecka (art. 5 pkt a)).
Dokonując oceny materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd Rejonowy uznał, że w przedmiotowej sprawie spełnione zostały przesłanki z art. 3 Konwencji. A. S. (1) dokonała bezprawnego uprowadzenia małoletniej A. S. (2) z miejsca jego stałego pobytu we Wielkiej Brytanii. Tym samym naruszyła prawo jej ojca M. S. do opieki nad ich wspólną córką, przysługujące mu na mocy ustawodawstwa Anglii. Zgodnie z przepisami prawa angielskiego dotyczącymi wykonywania władzy rodzicielskiej, rodzicowi (gdy rodzice nie są w związku małżeńskim), który uznał dziecko naturalne (gdy matka i ojciec zarejestrowali urodzenie dziecka) przysługują prawa rodzicielskie do niego. Rodzice do dnia 9 sierpnia 2016 roku wspólnie zamieszkiwali i wspólnie wykonywali władzę rodzicielską nad małoletnią córką. Natomiast uczestniczka postępowania samodzielnie podjęła decyzję o wyjeździe córki z Anglii do Polski. Do chwili uprowadzenia przez nią małoletniej wnioskodawca skutecznie wykonywał przysługujące mu prawo do opieki nad nim.
Postanowienie SR w Suwałkach z dnia 26 stycznia 2017r., III Nsm 475/16
Standard: 9595
W okolicznościach rozpoznawanej sprawy bez najmniejszej wątpliwości doszło do uprowadzenia małoletniego M. F. przez jego matkę M. C. w rozumieniu art. 3 Konwencji dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę sporządzonej dnia 25 października 1980 roku w H. (Dz.U. 1995, Nr 108, poz. 528, dalej: Konwencja). W kwietniu 2015 roku uczestniczka postępowania opuściła bowiem swe dotychczasowe miejsce zamieszkania w Wielkiej Brytanii i wraz z dzieckiem przyjechała do B.. Wnioskodawca, któremu bezsprzecznie przysługiwało prawo do opieki nad synem, nie tylko nie wyraził na powyższe zgody, ale nie otrzymał nawet żadnej informacji o zmianie miejsca pobytu dziecka, które to miejsce zdołał ostatecznie ustalić dopiero za pośrednictwem polskiej Policji. Podejmując tę jednostronną decyzję uczestniczka postępowania naruszyła zatem prawo wnioskodawcy do opieki, które – co istotne – dotychczas rodzice wykonywali wspólnie. Niezależnie bowiem od tego, który z rodziców sprawował faktyczną opiekę nad dzieckiem, a który realizował jedynie kontakty, nie ulegało w niniejszej sprawie wątpliwości, że wnioskodawca i uczestniczka postępowania zgodnie zarejestrowali narodziny małoletniego M. przed właściwym brytyjskim organem i w związku z tym obojgu nim przysługuje władza rodzicielska nad dzieckiem. Fakt ten nie był w toku rozpoznawanej sprawy kwestionowany w najmniejszym nawet stopniu, a pozostaje on istotny o tyle, że jeśli ojcu przysługuje pełnia władzy rodzicielskiej, to ma on też z pewnością prawo opieki nad dzieckiem i prawo dokonywania ustaleń w tym zakresie, zwłaszcza w przedmiocie decyzji o miejscu pobytu dziecka.
Należy podkreślić, że zgodnie z orzeczeniem Sądu Rodzinnego w G. w Wielkiej Brytanii z dnia 14 maja 2014 roku w sprawie nr (...) żadne z rodziców nie mogło wywieźć dziecka poza teren Zjednoczonego Królestwa bez zgody drugiego rodzica lub pozwolenia sądu, a orzeczenie to uczestniczka postępowania ewidentnie złamała, choć w chwili opuszczenia Wielkiej Brytanii nie mieszkała już z wnioskodawcą i nic nie stało na przeszkodzie, aby o takie pozwolenie ze strony sądu się ubiegać. W świetle tych okoliczności działanie podjęte przez M. C. w kwietniu 2015 roku słusznie zostało zatem uznane przez Sąd I instancji za wyczerpujące przesłanki z art. 3 Konwencji.
Postanowienie SO w Białymstoku z dnia 15 kwietnia 2016 r., II Ca 217/16
Standard: 9534 (pełna treść orzeczenia)