Subsydiarny charakter orzeczenia sądu względem zgodnej woli rodziców (art. 113[1] k.r.o.)

Jeżeli dziecko przebywa stale u jednego z rodziców, sposób utrzymywania kontaktów z dzieckiem przez drugiego, rodzice określają wspólnie, kierując się dobrem dziecka i biorąc pod uwagę jego rozsądne życzenia; w braku porozumienia rozstrzyga sąd opiekuńczy. Odpowiednio dotyczy to też kontaktów innych osób z dzieckiem, przy czym gdy dziecko to nie jest samodzielne, osoby te muszą uzgodnić z jego rodzicami czas, miejsce i formy kontaktowania się z nim.

Ustalenie zasad wykonywania przez uprawnionego kontaktów z dzieckiem jest równoznaczne z wyznaczeniem granic uprawnień i obowiązków decydujących o tym, że kontakty te będą zrealizowane i to zarówno po stronie powołującego się na uprawnienie do kontaktów, jak i osoby, pod bezpośrednią pieczą której dziecko pozostaje. Na obu tych osobach spoczywają zatem obowiązki, które mogą być realizowane środkami przymusu przewidzianymi w art. 598[15]-598[21] k.p.c. O tych uprawnieniach i obowiązkach powinny zatem zdecydować ugodowo osoby, pod bezpośrednią pieczą których pozostają małoletni uprawnieni i zobowiązani do kontaktowania się, a jeżeli osoby te nie są w stanie dojść do porozumienia, orzec w tej materii musi sąd opiekuńczy w postępowaniu prowadzonym z ich udziałem - art. 582[1] k.p.c.

Wyrok SN z dnia 13 kwietnia 2022 r., III CZP 90/22

Standard: 60353 (pełna treść orzeczenia)