Sprawiedliwość

W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego zasada sprawiedliwości oznacza m.in. równe traktowanie, a więc stosowanie takiej samej miary wobec wszystkich zainteresowanych, ocenianie ich sytuacji według tych samych kryteriów oraz poświęcanie równej wagi ich potrzebom i interesom (zob. orzeczenie TK z 9 marca 1988 r., sygn. U 7/87, OTK 1988, poz. 1). Na podstawie art. 2 Konstytucji może być konstruowane szczególne prawo podlegające ochronie, jakim jest prawo do sprawiedliwego traktowania, jeśli zarazem jest ono odnoszone do sfery stosunków objętych gwarancjami konstytucyjnymi, choćby ogólnie ujętymi (zob. wyrok TK z 12 grudnia 2001 r., sygn. SK 26/01, OTK ZU nr 8/2001, poz. 258). Jest ono sprzężone z obowiązkiem państwa stania na straży sprawiedliwości społecznej przez zaniechanie aktów (działań) mogących stać z nią w sprzeczności oraz eliminowanie takich aktów, które uznano za godzące w tę zasadę. Dotyczy to zarówno etapu stanowienia, jak i stosowania prawa (zob. sygn. SK 26/01).

Wyrok TK z dnia 4 listopada 2010 r., P 44/07, OTK-A 2010/9/97, Dz.U.2010/215/1419

Standard: 7108 (pełna treść orzeczenia)