Liczba pojedyncza lub mnoga w języku prawnym

Trafnie zauważa się w doktrynie, że "liczba pojedyncza czy liczba mnoga w języku prawnym niekoniecznie musi oznaczać mnogość lub jednostkowość" (K. Sobczak, A. Zoll: Państwo prawa jeszcze w budowie, Warszawa 2013, s. 60). Teza ta jest aktualna również na gruncie prawa karnego, co potwierdza pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 listopada 2001 r. w sprawie I KZP 26/01, zgodnie z którym samo tylko użycie w treści normy prawnej liczby mnogiej dla określenia przedmiotu bezpośredniej ochrony, przedmiotu czynności sprawczej lub środka służącego do popełnienia przestępstwa nie oznacza, że ustawodawca używa jej w znaczeniu zwrotu: "co najmniej dwa", a więc w celu ograniczenia podstawy odpowiedzialności zawarty zatem w art. 52 pkt 4 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (Dz.U. Nr 147, poz. 713 ze zm.) zwrot "charty rasowe lub ich mieszańce" obejmuje także jednego psa tej rasy lub jego mieszańca. W uzasadnieniu tej uchwały stwierdzono trafnie, że użycie w tekście normatywnym liczby mnogiej dla określenia przedmiotu nie musi mieć wcale znaczenia limitu liczbowego, może bowiem stanowić podkreślenie, że wszystkie, a zwłaszcza wszelkie przedmioty odpowiadające cechom, które w ustawie co zrozumiałe określone są ogólnie, podlegają ochronie, bez względu na ich rodzaj, gatunek bądź właściwości indywidualne, podnosząc nadto, że w niektórych wypadkach charakter przedmiotu może uzasadniać użycie w tekście prawnym liczby mnogiej zamiast liczby pojedynczej, jako trafniejszej językowo i logicznie.

Wyrok SN z dnia 27 listopada 2015 r., II KK 216/15

Standard: 7117 (pełna treść orzeczenia)

Użycie liczby pojedynczej w konstrukcji normy prawnej nie jest istotne dla zakresu jej normowania,

Uchwała SN z dnia 29 października 2012 r., I KZP 15/12

Standard: 42185 (pełna treść orzeczenia)

Prawodawca – formułując tekst normatywny – zazwyczaj posługuje się, jeżeli nie zachodzą inne istotne względy, rzeczownikami w liczbie pojedynczej, 

Uchwała SN z dnia 18 marca 2011 r., III CZP 139/10

Standard: 53280 (pełna treść orzeczenia)