Wolność przemieszczania się
Wolność poruszania, przemieszczania, osiedlania (art. 52 Konstytucji)
Możliwość przebywania w miejscach publicznych, jakimi są między innymi parki miejskie, niewątpliwie wchodzi w zakres wolności człowieka oraz prawa do przemieszczania się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, i związku z tym jest chroniona przez art. 31 ust. 1 i 52 ust. 1 Konstytucji RP.
Z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP wynika zaś, że ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób.
Wyrok SN z dnia 26 marca 2021 r., II KK 40/21
Standard: 53163 (pełna treść orzeczenia)
Współcześnie Konstytucja z 1997 r. wyraźnie akcentuje wolność wyboru miejsca pracy (art. 65 ust. 1 Konstytucji) i wolność przemieszczania się (art. 52 ust. 2). Swoboda przemieszczania się pracowników (w obrębie Unii Europejskiej) należy do jednej z podstawowych zasad konstrukcyjnych prawa wspólnotowego. Odwoływanie się do zasady domicylu jako przesłanki ograniczającej uzyskanie wypracowanych przez pracownika uprawnień - jest anachroniczne.
Wyrok TK z dnia 5 lipca 2010 r., P 31/09, OTK-A 2010/6/57, Dz.U.2010/134/903
Standard: 1535 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 1536