Strona podmiotowa czynu z art. 107 § 1 k.k.s.

Od strony podmiotowej delikt z art. 107 § 1 k.k.s. może zostać popełniony umyślnie, zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym. Istota umyślności wskazana w § 2 art. 4 k.k.s., tak jak na gruncie Kodeksu karnego, polega na działaniu sprawcy z zamiarem bezpośrednim ( dolus directus) lub z zamiarem ewentualnym, zwanym też wynikowym ( dolus eventualis). Z zamiarem ewentualnym mamy do czynienia w sytuacji, kiedy sprawca, przewidując możliwość popełnienia czynu zabronionego (strona intelektualna), godzi się na jego popełnienie (strona woluntatywna). Pomimo braku „chęci" popełnienia czynu zabronionego sprawca poniesie odpowiedzialność za przestępstwo popełnione umyślnie.

W bogatym orzecznictwie podkreśla się, że zamiaru nie można domniemywać, należy sprawcy wykazać, na podstawie całokształtu okoliczności sprawy, zarówno podmiotowych, jak i przedmiotowych, że miał świadomość, iż jego zachowanie może wyczerpywać znamiona czynu zabronionego i na to się godził (wyrok Sądu Najwyższego z 6 lutego 1973 r., V KRN 569/72, Lex Polonica nr 308824, OSP 1973, nr 6, poz. 229 i z 27 lipca 1973 r., IV KR 153/73, Lex Polonica nr 302558, OSNKW 1974, nr 1, poz. 5).

Wyrok SO w Białymstoku z dnia 29 listopada 2016 r., VIII Ka 560/15

Standard: 6689 (pełna treść orzeczenia)