Dyrektywy wymierzania kary karnoskarbowej (art 12 k.k.s.)

Zgodnie z art. 12 § 2 k.k.s. Sąd wymierza karę według swego uznania, w granicach przewidzianych przez kodeks, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, jako jeden z jej celów, podyktowany jest potrzebą przekonania społeczeństwa o nieuchronności kary za naruszenie dóbr chronionych prawem i nieopłacalności zamachów na te dobra. Nie może być on wszakże rozumiany w sposób jednostronny i równoznaczny z wymaganiem wymierzania wyłącznie surowych kar. Oznacza on potrzebę wymierzenia takich kar, jakie odpowiadają społecznemu poczuciu sprawiedliwości, tworzą atmosferę zaufania do obowiązującego systemu prawnego i potępienia dla tych, którzy to prawo łamią (por. np. SN, IV KRN 6/74, OSNKW 1974/7 -8/ 134; SN, V KR 190/77, OSNKW 1978/4–5 /44; V KR 249/82, OSNKW 1983/6/41; SN, III KRN 33/74, OSNKW 1974/11/201).

Dyrektywa kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa oznacza zatem branie pod uwagę społecznego odbioru kary przy czym, zdaniem Sądu Okręgowego, względy ogólno prewencyjne mają zostać osiągnięte przez nieuchronność poniesienia odpowiedzialności karnej, nie zaś – z wyjątkiem określonego rodzaju przestępstw – poprzez samą tylko surowość stosowanej represji.

Wyrok SO w Białymstoku z dnia 29 listopada 2016 r., VIII Ka 560/15

Standard: 6678 (pełna treść orzeczenia)