Forma i tryb pozostawieniu bez rozpoznania wniosku opartego na tych samych podstawach (art. 6 § 3 k.k.w.)

Zgodnie z art. 6 § 3 k.k.w., właściwą formą rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku opartego na tych samych podstawach faktycznych, co wniosek wcześniejszy, jest zarządzenie o pozostawieniu tego wniosku bez rozpoznania wydane przez właściwy organ. Sąd Okręgowy w Gliwicach, wbrew brzmieniu art. 6 § 3 k.k.w., rozstrzygnął o pozostawieniu przedmiotowego wniosku bez rozpoznania w formie postanowienia, nie zaś - jak wymaga ww. przepis - zarządzenia. Forma, w jakiej wydaje się decyzję w postępowaniu wykonawczym, posiada istotne znaczenie, gdyż jej postać niesie za sobą dalsze konsekwencje w sferze możliwości jej zaskarżenia. Zgodnie z art. 6 § 1 k.k.w., zażalenie przysługuje bowiem jedynie na postanowienia wydane w postępowaniu wykonawczym, natomiast na zarządzenie służy jedynie skarga.

Zdaniem sądu odwoławczego, podmiotem właściwym do decydowania o pozostawieniu wniosku bez rozpoznania jest sędzia penitencjarny. Wynika to z treści art. 18 § 2 i § 3 k.k.w., który jednoznacznie wskazuje, że w kwestiach niewymagąjących postanowienia, prezes sądu lub upoważniony sędzia wydaje zarządzenie, zaś w kwestiach niewymagąjących postanowienia sądu penitencjarnego zarządzenia wydaje sędzia penitencjarny. Jeżeli zatem określony przepis prawa karnego wykonawczego nakazuje, aby dana decyzja wydawana w tym postępowaniu miała postać zarządzenia, to wyklucza to z kręgu decydentów sąd penitencjarny. To wszystko prowadzi do wniosku, że jeżeli w trakcie postępowania o udzielenie przerwy w karze sąd penitencjarny stwierdzi, że zachodzą podstawy do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, decyzję w tej kwestii w formie zarządzenia winien wydać sędzia penitencjarny.

Postanowienie SA w Katowicach, z dnia 4 lutego 2014 r., II AKzw 2057/13, OSA 2014/11/15-18

Standard: 6630 (pełna treść orzeczenia)