Wykonanie kary orzeczonej przez sąd obcy bez zgody skazanego

Zarówno przepis art. 3 ust. 1 lit. d) Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonej w Strasburgu dnia 21 marca 1983 r. (Dz. U. z 1995 r., Nr 51, poz. 279), jak również przepis art. 611b § 1 pkt 3) polskiego kodeksu postępowania karnego, jako warunek dopuszczalności przejęcia do wykonania prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności ustanawiają zgodę skazanego na takie przejęcie. Podkreślenia wymaga jednak, iż Rzeczpospolita Polska i Republika Federalna Niemiec są stronami Protokołu dodatkowego do Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonego w Strasburgu dnia 18 grudnia 1997 r. (Dz. U. z 2000 r., Nr 43, poz. 490), który w art. 3 ust. 1 stanowi, że na wniosek państwa skazania, państwo wykonania może postanowić o przejęciu skazanego bez jego zgody, o ile wyrokiem skazującym lub decyzją administracyjną będącą jego następstwem orzeczono wydalenie, przewiezienie do granicy państwa lub jakikolwiek inny środek ustanawiający zakaz przebywania skazanego na terytorium państwa skazania, po zwolnieniu z zakładu karnego. Powołany przepis Protokołu dodatkowego jako przepis szczególny wyłącza stosowanie przepisów Konwencji w zakresie objętym swym unormowaniem, w tym zwłaszcza w odniesieniu do konieczności uzyskania zgody skazanego na przekazanie w przypadku orzeczenia wydalenia go z kraju skazania.

Postanowienie SA w Katowicach, z dnia 26 lutego 2014 r., II AKz 92/14, OSA 2014/11/26-32

Standard: 6613

W myśl art. 611 tk § 1 pkt 3 lit. a k.p.k. zgoda skazanego na przejęcie kary do wykonania nie jest wymagana, jeżeli skazany jest obywatelem polskim i jednocześnie posiada stałe lub czasowe miejsce pobytu na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Postanowienie SA w Katowicach, z dnia 27 marca 2013 r., II AKz 176/13

Standard: 6614