Przerwa biegu przedawnienia roszczenia a zażalenie na zatrzymanie

Z art. 123 § 1 pkt 1 k.c. wynika, że termin przedawnienia roszczenia, mającego charakter cywilnoprawny, ulega przerwaniu przez każdą czynność przed sądem bądź innym wymienionym w nim organem, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. Natomiast w myśl art. 246 § 1 k.p.k. przysługujące każdemu zatrzymanemu zażalenie do sądu służy zbadaniu jego zasadności, legalności oraz prawidłowości. Z porównania obu tych przepisów wynika jednoznacznie, że żaden z celów (kierunków) zażalenia złożonego w trybie art. 246 § 1 k.p.k. nie pokrywa się z zakresem i celem czynności opisanych w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. Uwzględnić przy tym trzeba, że chodzi wyłącznie o czynności, które do wskazanego celu zmierzają bezpośrednio. Jest oczywistym, że nie miało takiego charakteru złożone przez wnioskodawcę zażalenie, w którym zakwestionował zasadność, legalność i prawidłowość zatrzymania, ale w którym nie zgłosił żądania zadośćuczynienia.

Złożenie zażalenia w tym trybie nie jest równoznaczne z podjęciem czynności, o której mowa w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., powodującej przerwę biegu rocznego terminu przedawnienia określonego w art. 555 k.p.k. Wnioskodawca mógł, począwszy od daty zwolnienia, zgłosić żądanie w trybie art. 552 § 4 k.p.k., albowiem od tej chwili przysługiwało mu objęte nim roszczenie i od tej chwili biegł roczny termin jego przedawnienia

Wyrok SA w Katowicach z dnia 30 września 2010 r. II AKa 162/10

Standard: 6602