ENA - podstawa prawna tymczasowego aresztowania

W sprawie izolacyjny środek zapobiegawczy został zastosowany wobec ściganego na podstawie art. 607k § 1 i 3 k.p.k. Z uwagi na fakt, że przepisy rozdziału 65b kodeksu postępowania karnego nie określają szczególnych podstaw stosowania środków zapobiegawczych, w tym również tymczasowego aresztowania, odpowiednie zastosowanie w tej materii znajdują więc przepisy rozdziału 28 kodeksu postępowania karnego, a mianowicie art. 249 § 1 k.p.k. i następne. Powyższe oznacza, że stosując tymczasowe aresztowanie w postępowaniu o przekazanie osoby ściganej państwu wydania europejskiego nakazu aresztowania, sąd nie powinien poprzestać na wskazaniu - jako podstawy prawnej stosowania tego środka zapobiegawczego - jedynie przepisów art. 607k § 1 i 3 k.p.k., lecz jest obowiązany powołać stosowne przepisy, umiejscowione w rozdziale 28 kodeksu postępowania karnego, wskazujące na istnienie konkretnych przesłanek stosowania tego środka.

Zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie przyjmuje się, że wydanie europejskiego nakazu aresztowania sprawia, iż nie ma potrzeby weryfikowania dowodowej podstawy postanowienia o aresztowaniu. Istota europejskiego nakazu aresztowania opiera się bowiem na wysokim stopniu zaufania między państwami członkowskimi, które wykonują go w oparciu o wzajemne uznawanie decyzji organów wymiaru sprawiedliwości, w tym także decyzji o aresztowaniu. W tej sytuacji brak jest zatem podstaw do badania przesłanki z art. 249 § 1 k.p.k.

Aby zastosowane w tym postępowaniu tymczasowe aresztowanie było możliwe musi zachodzić co najmniej jedna z przesłanek szczególnych stosowania tego środka zapobiegawczego, o którym mowa w art. 258 k.p.k. (por. postanowienie SA w Katowicach z dnia 25 października 2006 roku, II AKz 685/06, LEX nr 217019; postanowienie SA w Katowicach z dnia 18 lipca 2007 roku, II AKz 478/07; LEX nr 344405; postanowienie SA w Lublinie z dnia 15 października 2008 roku, II AKz 468/08, LEX nr 477842).

Obowiązek Sądu wskazania podstawy prawnej zastosowanego środka zapobiegawczego, a także przytoczenia w uzasadnieniu postanowienia okoliczności wskazujących na istnienie postawy zastosowania tego środka wynika natomiast wprost z przepisów art. 251 § 1 i 3 k.p.k.

Postanowienie SA w Lublinie z dnia 17 marca 2010 r., II AKz 110/10

Standard: 6588