Ekstradycja na podstawie umowy ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki
Bezwzględne i względne podstawy odmowy wydania (art. 604 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Art. 8 obowiązującej umowy o ekstradycji miedzy Polską a USA stanowi, że przeszkodą ekstradycyjną jest tylko przedawnienie, które nastąpiło według prawa państwa wzywającego, a więc w tym wypadku Stanów Zjednoczonych Ameryki. Tam zaś przedawnienie czynu R. P. nie nastąpiło. Można uznać z pewnością, że w odniesieniu do czynów, co do których termin przedawnienia nie upłynął z dniem wejścia w życie umowy o ekstradycji z 1996 r. (18 września 1999 r.) art. 8 tej umowy znajduje zastosowanie. W odniesieniu do takich czynów upływ terminu przedawnienia w państwie wzywanym nie może stanowić przeszkody wydania. Nie można jednak mieć takiej pewności w sytuacji, w której termin przedawnienia upłynął szereg lat przed zawarciem umowy z 1996 r. i zgodnie z obowiązującym wcześniej Traktatem ekstradycyjnym z 1927 r. była to przeszkoda wydania. Skuteczność takiego przedawnienia wynikała bowiem nie tylko z przepisów polskiego prawa karnego, ale znajdowała oparcie w obowiązującej wtedy umowie pomiędzy Polską a USA o ekstradycji. Z przepisów umowy z 1996 r., w tym z art. 24 tej umowy nie można natomiast bez żadnych wątpliwości wywieść, że na podstawie tej umowy możliwe jest wydanie obywatela polskiego w związku z czynem, co do którego termin przedawnienia upłynął.
Postanowienie SN z dnia 6 grudnia 2016 r., IV KK 192/16
Standard: 40855 (pełna treść orzeczenia)
Przepis art. 596 § 1 k.p.k. ma charakter subsydiamy w stosunku do umów międzynarodowych regulujących problematykę ekstradycyjną ma zatem zastosowanie wyłącznie w relacjach pomiędzy państwami niebędącymi stronami umów ekstradycyjnych. Aktami prawa międzynarodowego regulującego zasady wydawania sprawców przestępstw w relacjach między Rzecząpospolitą Polską a USA są: umowa między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki o ekstradycji, sporządzona w Waszyngtonie dnia 10 lipca 1996 r. (Dz.U. z dnia 20 listopada 1999 r.) oraz umowa między Rzecząpospolitą Polską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, dotycząca stosowania umowy sporządzonej dnia 10 lipca 1996 r., zgodnie z artykułem 3 ustęp 2 Porozumienia o ekstradycji między Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi Ameryki, podpisanego w Waszyngtonie dnia 25 czerwca 2003 r., sporządzona w Warszawie dnia 9 czerwca 2006 r. (Dz.U. z dnia 10 maja 2010 r.). Umowa ekstradycyjna ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki z 1996 r. ma status umowy międzynarodowej, ratyfikowanej za uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie, tak więc prawo polskie zapewnia jej bezpośrednie stosowanie w prawie krajowym, bez potrzeby dokonywania dalszych działań legislacyjnych.
Zasadniczo umowa ta przewiduje dwa odmienne tryby postępowania w przypadku złożenia wniosku o wydanie. Pierwszy z nich to klasyczne postępowanie związane z przeprowadzeniem rozprawy ekstradycyjnej, drugi zaś to tzw. ekstradycja uproszczona, która przebiega według zasad określonych w art. 20 przywołanej umowy, a cechująca się znacznie mniejszym rygoryzmem i polegająca na wydaniu osoby ściganej bez wcześniejszego przeprowadzenia formalnego postępowania ekstradycyjnego. Warunkiem zastosowania tzw. uproszczonej ekstradycji jest zgoda osoby ściganej na ekstradycję, która może jednak zostać wyrażona wyłącznie po "osobistym poinformowaniu jej przez sędziego lub właściwego urzędnika o jej prawach do formalnego postępowania ekstradycyjnego oraz zapewnianej przez to postępowanie ochronie". Konsekwencją złożonego oświadczenia jest zatem przewidziane w art. 20 umowy wyłączenie zasady specjalności przewidzianej w art. 19 umowy z dnia 10 lipca 1996 r.
Wyrok SA w Katowicach z dnia 22 listopada 2013 r., II AKa 268/13
Standard: 6576