Naruszenie naczelnych zasad procesu karnego

Zgodnie z powszechnie akceptowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych poglądem (por. post. SN z 3 kwietnia 2012 r., V KK 338/11), powoływanie się na obrazę przepisu art. 4 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy apelacyjnej. Wyrażona w tym przepisie zasada obiektywizmu stanowi ogólną dyrektywę postępowania. Jej naruszenie wymaga wykazania obrazy konkretnych przepisów procedury, co dowodziłoby prowadzenia postępowania w sposób sprzeczny z naczelnymi zasadami procesu karnego.

To samo dotyczy wyrażonej w art. 5 § 1 k.p.k. zasady domniemania niewinności oraz dyrektywy z art. 2 § 2 k.p.k.

Wyrok SA w Katowicach z dnia 29 maja 2015 r., II AKa 68/15

Standard: 6535 (pełna treść orzeczenia)

W kwestii naruszenia art. 2 § 2 k.p.k. - to stwierdzić należy, iż przepis ten posiada charakter ogólny - nie reguluje on toku postępowania w sprawach karnych, lecz określa jedynie cel do osiągnięcia którego służą konkretne przepisy kodeksu mające owo postępowanie ukształtować.

Przez statuowaną w omawianej normie zasadę prawdy materialnej należy rozumieć wyłącznie dyrektywę zobowiązująca do podjęcia starań i wyczerpania wszelkich środków służących do ustalenia tejże prawdy, jednakże, co wymaga podkreślenia - realizacji tej zasady mają służyć uregulowane expressis verbis i wynikające z ustawy konkretne reguły postępowania karnego. Dopiero zaś te właśnie normy nakazujące lub zakazujące dokonywania określonych czynności procesowych - mogą stanowić przedmiot uchybień (vide SN I KR 120/71 SN KR 247/70, SN III KK 461/06).

Wyrok SA w Lublinie z dnia 17 czerwca 2014 r., II AKa 110/14

Standard: 6536 (pełna treść orzeczenia)