Wymogi rzetelnego uzasadnienia

Uzasadnienie wyroku winno zostać sporządzone w taki sposób, przy uwzględnieniu reguł określonych w art. 424 k.p.k., by można było wyrok poddać kontroli instancyjnej, winno ono prezentować tok rozumowania Sądu meriti i dawać odpowiedź na pytanie - dlaczego zapadło takie, a nie inne orzeczenie.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 30 czerwca 2014 r., II AKa 78/14

Standard: 25714 (pełna treść orzeczenia)

Powinność przedstawienia przez sąd I instancji w pisemnych motywach wyroku sensownego i rzetelnego przedstawienia wszystkich rozstrzygnięć orzeczenia, należytego wyjaśnienia jego podstaw faktycznych i prawnych, polega nie tylko na rozważeniu wszystkich zarzutów podniesionych w akcie oskarżenia, ale również na szczegółowym, poprawnym pod względem logicznym oraz niezawierającym sprzeczności, niekonsekwencji i dwuznaczności przedstawieniu toku rozumowania. Treść uzasadnienia musi ustalać a posteriori proces myślowy, który przebiegał w czasie narady, poprzedzając wydanie wyroku. Oczywiste jest, że uzasadnienie wyroku uniewinniającego także winno zawierać precyzyjne ustalenia okoliczności faktycznych oraz analizę dowodów, w szczególności zaś powinno ono w sposób klarowny wynikać, iż dokonano oceny wszystkich zebranych dowodów, a także to, które z tych dowodów uznano za wiarygodne, które zaś odrzucono i z jakich powodów (art. 424 § 1 k.p.k.). Jedynie w oparciu o uzasadnienie odpowiadające tym wymogom można ocenić, czy sąd wypełnił swoim procedowaniem dyspozycje norm art. 92 i art. 410 k.p.k.

W razie istnienia sprzeczności między dowodami sąd powinien wyjaśnić w uzasadnieniu, na których z nich i dlaczego się oparł oraz dlaczego odrzucił inne. Oznacza to, że z jednakową starannością i dokładnością powinien sąd ocenić zarówno te dowody, które odrzuca, jak i te, na których opiera wyrok. Niedopuszczalne jest ogólne powołanie się przez sąd na przeprowadzone na rozprawie dowody, lecz konieczne jest ustalenie odniesienia każdego z nich w całości lub w poszczególnym fragmencie do konkretnych okoliczności faktycznych, które w sprawie wymagają udowodnienia i uzasadnienia. Brak takiego wyjaśnienia i oceny, a przede wszystkim brak rzetelnej oceny wyjaśnień oskarżonych, uniemożliwia odparcie zarzutu przekroczenia przez sąd granic swobodnej oceny dowodów, a pominięcie w uzasadnieniu wyroku dowodów dotyczących istotnych w sprawie faktów i okoliczności i nie zajęcie wobec nich żadnego stanowiska stwarza podstawę do postawienia Sądowi I instancji słusznego zarzutu błędności ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Wyrok SA w Szczecinie z dnia 9 października 2013 r. II AKa 120/13

Standard: 6521 (pełna treść orzeczenia)