Ocena rozbieżności w zeznaniach świadka
Swobodna ocena zeznań świadka
Podzielić należy pogląd wyrażony w wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 29 kwietnia 2009 r. (II AKa 63/09), zgodnie z którym „nie można dyskredytować dowodu z zeznań świadków tylko dlatego, że występują w nich drobne sprzeczności, przeinaczenia, zwłaszcza kiedy wynikają one ze znacznej odległości czasowej składanych zeznań, odmiennej techniki przesłuchania, czy nawet właściwego, dla każdej z przesłuchujących osób, formułowania depozycji świadka. Inaczej zupełnie przedstawia się sytuacja, kiedy zeznania tego samego świadka całkowicie odmiennie obrazuje te same zdarzenia, zawierają ewidentne sprzeczności, czy dopiero po upływie wielu miesięcy przedstawiają okoliczności, które z punktu widzenia doświadczenia życiowego, nie mogły, z uwagi na ich wyjątkowy charakter, zostać zapomniane bezpośrednio po zdarzeniu będącym przedmiotem depozycji.
Wyrok SR dla m. st. Warszawy z dnia 14 stycznia 2014 r., III K 2924/06
Standard: 6426 (pełna treść orzeczenia)
Istotnie zeznania składane w przedmiotowej sprawie przez świadka nie były jednolite i konsekwentne, zaś z biegiem czasu ewoluowały. Pewne rozbieżności w relacjach świadka mogą być naturalnym zjawiskiem, wynikającym choćby z wielokrotnego przesłuchiwania i nie przywiązywania do tych kwestii większego znaczenia przez przesłuchiwanego. Owe rozbieżności w zeznaniach świadka składanych wielokrotnie, mogą natomiast doprowadzić do dyskwalifikacji wiarygodności tego dowodu tylko wtedy, gdy stanowią podstawę do wysnucia wniosku, że są tendencyjne w całości lub w istotnych dla sprawy kwestiach (vide wyrok SN z dn. 2.12.1972r., IV KR290/72, Lex nr 21537).
Wyrok SA w Szczecinie z dnia 9 października 2013 r. II AKa 120/13
Standard: 6425 (pełna treść orzeczenia)