Stan nietrzeźwości jako okoliczność wyłączająca swobodę wypowiedzi

Rzeczywiście pokrzywdzony w trakcie pierwszego przesłuchania znajdował się pod wpływem alkoholu, jednakże wbrew stanowisku autora środka odwoławczego, stan nietrzeźwości, w który wprawiła się osoba przesłuchiwana bez udziału organu przesłuchującego, nie stanowi okoliczności wyłączającej swobodę wypowiedzi, o której mowa w art. 171 § 7 k.p.k. W takich sytuacjach problem skutku spożycia alkoholu należy przenosić na płaszczyznę oceny dokonywanej zgodnie z art. 7 k.p.k., a ocena wypowiedzi takiej osoby musi być szczególnie ostrożna i krytyczna, a uzyskane na tej drodze informacje muszą być starannie konfrontowane z pozostałymi dowodami zgromadzonymi w sprawie (por. wyrok Sadu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 9 czerwca 2011 r., sygn. akt II AKa 108/11, LEX nr 895932). W tej kwestii podobnie wypowiedział się również Sąd Najwyższy wskazując, iż ocena zeznań osoby znajdującej się pod wypływem alkoholu winna być dokonywana przez pryzmat oceny zgodnie z art. 7 k.p.k., kiedy to możliwe jest wszechstronne zbadanie, w jakim stopniu spożyty alkohol wpłynął na prawidłowość postrzegania, zapamiętywania i odtwarzania zdarzeń, a także na ewentualne uleganie sugestii, gdyż to wszystko można ustalić dopiero po uwzględnieniu wszelkich okoliczności zaistniałych w czasie zdarzenia, jak i przesłuchania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2004 r., sygn. akt V KK 314/03, LEX nr 162600). Takiej oceny zeznań pokrzywdzonego przeprowadzonej zgodnie z art. 7 k.p.k., Sąd meriti dokonał, dochodząc do słusznego wniosku, iż są one spójne i logiczne i stanowią pełnowartościowy materiał dowodowy. Przywołane przez autora apelacji orzeczenie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13 grudnia 2000 r., sygn. akt II AKa 464/00 wydane zostało w odmiennym stanie faktycznym, kiedy to pokrzywdzony, wiedząc o obowiązku złożenia zeznań przed Sądem, umyślnie wprawił się w stan upojenia alkoholowego, a nadto złożył w tym stanie zeznania odmienne od wcześniej składnych depozycji. W tej sytuacji oczywistym było, iż nie mogą one stanowić pełnowartościowego materiału dowodowego.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 8 maja 2015 r., II AKa 104/15

Standard: 6390 (pełna treść orzeczenia)