Cele postępowania karnego
Cele postępowania karnego (art. 2 § 1 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Walka z przestępczością bez poszanowania gwarancji procesowych, może prowadzić do skierowania represji wobec niewinnego człowieka i tym samym stanowić zaprzeczenie skutecznego instrumentu jej przeciwdziałania
Uchwała SN z dnia 9 listopada 2021 r., I KZP 3/21
Standard: 56419 (pełna treść orzeczenia)
Celem procesu karnego jest nie tylko osiągnięcie stanu sprawiedliwości prawnomaterialnej, ale także i stanu sprawiedliwości proceduralnej, który zostaje zrealizowany wówczas, gdy osoba, przeciwko której lub na rzecz której proces się toczy, nabiera przekonania, że organy procesowe zrobiły wszystko, aby prawu stało się zadość, postępując w stosunku do niej zgodnie z prawem, sumiennie i w najlepszej woli (por. np. J. Skorupka: O sprawiedliwości procesu karnego, Warszawa 2013, s. 296).
Wyrok SN z dnia 30 marca 2017 r., III KK 404/16
Standard: 12987 (pełna treść orzeczenia)
Należy stwierdzić, że każdy proces karny realizować powinien dwa cele: pierwszy – to uzyskanie stanu tzw. sprawiedliwości materialnoprawnej, co ma miejsce wówczas, gdy dojdzie do słusznego zastosowania normy prawa karnego materialnego; drugi – nie mniej istotny – to osiągnięcie stanu tzw. sprawiedliwości proceduralnej (szerzej S. Waltoś, Proces karny. Zarys systemu. Warszawa 2008, s. 21).
W procesie karnym, niezależnie od tego jakim ostatecznie zakończy się rozstrzygnięciem, muszą być respektowane uprawnienia jego uczestników oraz wszelkie ustawowe standardy procesowania.
Sąd odwoławczy podziela pogląd zaprezentowany w wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie II AKa 324/07, że „Sąd winien czynić wszystko, by prawu stało się zadość, musi postępować sumiennie, uczciwie realizując w ten sposób konstytucyjny, konwencyjny i ustawowy standard rzetelnego procesu (art. 45 ust. 1 Konstytucji, art. 6 ust. 1 EKPCz i PW, art. 2 k.p.k.).
Dochodzenie prawdy materialnej z powodów zupełnie oczywistych, nie może odbywać się z jednej strony per fas et nefas, z drugiej zaś, sądowi nie wolno zaniechać dokonania żadnej czynności, która jest niezbędna z punktu widzenia zasady prawdy materialnej i prawidłowego rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu.” (szerzej S. Artymiak. Wzorzec należytego postępowania dowodowego a gwarancje przestrzegania praw człowieka – uwagi na tle orzecznictwa Europejskiego Trybunału Praw Człowieka (w:) Europejskie standardy ochrony praw człowieka a ustawodawstwo polskie, Rzeszów 2005, s. 215 i n).
Wyrok SA w Gdańsku z dnia 27 listopada 2014 r., II AKa 169/14
Standard: 6350 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 6351 (pełna treść orzeczenia)