Zobowiązanie skazanego do poddania się leczeniu lub rehabilitacji (art. 71 ust. 1 u.p.n.)

Stosownie do dyspozycji art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w razie skazania osoby uzależnionej za przestępstwo pozostające w związku z używaniem środka odurzającego lub substancji psychotropowej na karę pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono, sąd zobowiązuje skazanego do poddania się leczeniu lub rehabilitacji w podmiocie leczniczym w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej i oddaje go pod dozór wyznaczonej osoby, instytucji lub stowarzyszenia.

W wyroku z dnia 7 maja 2012 r., II KK 384/11, Sąd Najwyższy stanął na stanowisku, że "orzeczenie środka karnego, o którym mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2012 r. poz. 124) nie jest ograniczone wyłącznie do wypadków, gdy związek pomiędzy przestępstwem a uzależnieniem ma charakter "bezpośredni".

Związek popełnionego przestępstwa z nałogowym używaniem alkoholu lub innego środka odurzającego w rozumieniu powołanego przepisu zachodzi zarówno wtedy, gdy przestępstwo zostało popełnione pod wpływem alkoholu lub innego środka odurzającego przez sprawcę dotkniętego wspomnianym nałogiem, jak i wtedy, gdy nałóg sprawcy przestępstwa był przyczyną jego popełnienia".

Zgodnie z zapatrywaniem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu powołanego wyżej wyroku, "zastosowanie art. 71 ust. 1 u.p.n. jest w stosunku do osoby uzależnionej obligatoryjne, chyba że w chwili wyrokowania okaże się, iż z uzależnienia takiego oskarżony został już wcześniej wyleczony, tak więc podjęcie dobrowolnego leczenia odwykowego nie znosi obowiązku orzeczenia przewidzianego w tym przepisie środka karnego, który, co więcej, podlega przecież wówczas stałej kontroli w postaci również obligatoryjnego dozoru".

Wyrok SA w Katowicach, z dnia 28 lutego 2013 r., II AKa 560/12

Standard: 6139