Narkotyki w prawodawstwie międzynarodowym

Nadużywanie środków odurzających jest problemem światowym, co znalazło unormowanie w międzynarodowych aktach prawnych poczynając od Międzynarodowej Konwencji Opiumowej, Haga 23 stycznia 1923 r. (Dz. U. z 1923.9.55). Wprawdzie celem tej Konwencji było "stopniowe stłumienie nadużycia opium, morfiny, kokainy, tudzież przetworów lub pochodnych substancji tych, prowadzących lub mogących prowadzić do podobnych nadużyć", lecz był to początek międzynarodowych działań mających na celu zwalczenie nadużywania środków odurzających.

W miarę rozwoju nauki międzynarodowe akty prawne rozszerzały katalog środków odurzających, świadczy o tym Konwencja międzynarodowa dotycząca opium zawarta w Genewie w dniu 19 lutego 1925 r. (Dz. U. z 1927.108.920), której celem było zintensyfikowanie działań konwencji Haskiej. Konwencja ta w art. 1 jako środki odurzające wymienia również liście koka oraz konopie indyjskie. Natomiast Konwencja o ograniczeniu fabrykacji i o uregulowaniu podziału środków odurzających podpisana w Genewie w dniu 13 lipca 1931 r. (Dz. U. z 1934.12.97) w artykule 11 pkt 3 stanowi, że światowa Organizacja Zdrowia będzie kwalifikowała działanie poszczególnych produktów jako środki odurzające.

Kolejnym międzynarodowym aktem prawnym dotyczącym środków odurzających jest Jednolita Konwencja o środkach odurzających z 1961 r. sporządzona w Nowym Jorku w dniu 30 marca 1961 r. (Dz. U. z 1966.45.277).

Konwencja ta w art. 1 ust. 1 pkt j określa, że przez "środek odurzający" rozumie się każdą substancję wymienioną w Wykazach I i II, zarówno naturalną, jak i otrzymaną w drodze syntezy. Wykaz I środków odurzających zgodnie z tą Konwencją do tychże środków zalicza między innymi - Konopi Indyjskich Ziele i Żywica, a także przygotowane z nich wyciągi i nalewki.

Postanowienia powyższej Konwencji zostały uściślone Konwencją Narodów Zjednoczonych o zwalczaniu nielegalnego obrotu środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi, sporządzoną w Wiedniu w dniu 20 grudnia 1988 r. (Dz. U. z 1995.15.69).

Wyrok SA w Lublinie z dnia 13 maja 2014 r., II AKa 67/14

Standard: 6133 (pełna treść orzeczenia)