Kradzież a zabór w celu krótkotrwałego użycia

Przeciętny obywatel nie odróżnia zaboru w celu krótkotrwałego użycia od zaboru w celu przywłaszczenia. Fakt, iż sprawca zwerbalizował swoje zachowanie jako dokonanie kradzieży nie może mieć decydującego znaczenia, albowiem przy ustalaniu zamiaru jakim kierowali się sprawcy, należy brać pod uwag całokształt okoliczności sprawy. Przy ustaleniu zamiaru należało bowiem nie tylko ograniczyć się do stwierdzenia, iż oskarżeni nie próbowali zaprzeczyć, iż towarzyszył im zamiar kradzieży samochodu, chociaż jak podkreślał to sąd meriti mieli pełną swobodę wypowiedzi, to jednak żaden z oskarżonych nie podjął się argumentowania, że chcieli tylko przejechać się samochodem, by następnie porzucić pojazd (zobacz k. 473 odw.). Należało wziąć jednak także pod uwagę m.in. takie okoliczności jak:

a) oskarżeni przyszli do S. pieszo i jak wynika z wyjaśnień Ł. S. (k. 98) nie mieli przy sobie pieniędzy, a przed nimi była droga powrotna do domu, byli zmęczeni i nie chciało się im już iść;

b) okoliczności zdarzenia sprzyjały zaborowi samochodu, gdyż znajdowała się w nim właścicielka z kluczykami, co eliminowało ewentualny kłopot z uruchomieniem pojazdu;

c) przewód sądowy nie wykazał, aby oskarżeni po dokonaniu zaboru samochodu mieli zamiar postępować z nim jak właściciele (np. ukryć go, a potem sprzedać na części lub w całości).

Nie należy także zapominać o tym, iż zgodnie z zasadą in dubio pro reo ewentualne wątpliwości przy ustalaniu stanu faktycznego, których nie można usunąć, rozstrzyga się na korzyść oskarżonych (art. 5 § 2 k.p.k.).

Wyrok SA w Łodzi z dnia 21 marca 2013 r., II AKa 29/13

Standard: 6098 (pełna treść orzeczenia)