Zamiar ewentualny
Zamiar ewentualny; zamiar wynikowy
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Konstrukcja zamiaru ewentualnego, przyjęta w art. 9 § 1 k.k., polega na tym, że sprawca – realizując swój cel, który zamierzał osiągnąć – przewiduje też realną możliwość popełnienia przestępstwa i godzi się na zaistnienie przestępnego skutku, jaki w rezultacie jego kierunkowego działania nastąpi.
Możliwość przypisania sprawcy czynu przeciwko życiu i zdrowiu z zamiarem ewentualnym jest możliwe w przypadku ustalenia, że sprawca miał świadomość możliwości nastąpienia określonego skutku pokrzywdzonego i na to się godził, to znaczy wprawdzie nie chciał, aby skutek ten u pokrzywdzonego nastąpił, ale zarazem nie chciał, żeby nie nastąpił, a więc gdy wykazał całkowitą
Wyrok SA w Katowicach z dnia 27 lutego 2020 r., II AKa 627/19
Standard: 46128 (pełna treść orzeczenia)
„Godzenie się”, będące istotą zamiaru ewentualnego, akceptacja stanu rzeczy objętego znamionami przedmiotowymi, które sprawca może zrealizować.
„Godzenie się” przybiera postać różnego rodzaju stanów obojętności sprawcy wobec tego, co czyni lub co może z jego zachowań wyniknąć. W tym przypadku chodzi bowiem o przeżycie psychiczne, które da się zwerbalizować następująco: „dopuszczam taką możliwość”, „wszystko mi jedno, czy to nastąpi czy nie”, „lepiej żeby nie nastąpiło, ale jeśli nastąpi, to trudno”.
Uznanie, iż sprawca działał w wykonaniu zamiaru ewentualnego wykluczone jest nie tylko w sytuacji, gdy podejmował on środki przeciwdziałające realizacji czynu zabronionego, ale także wtedy, gdy częściowo zrezygnował z celu do którego dążył, a także gdy liczył na „szczęśliwą gwiazdę”
Wyrok SN z dnia 4 grudnia 2018 r., II KK 104/18
Standard: 39490 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 77014
Standard: 14572
Standard: 76432
Standard: 6049
Standard: 14667
Standard: 14574
Standard: 39495
Standard: 14573
Standard: 13796
Standard: 21374