Zagrożenie zapłatą sumy przymusowej (art. 756[2] k.p.c.)

O ile samo zagrożenie obowiązanemu nakazaniem zapłaty określonej sumy pieniężnej następuje w postępowaniu zabezpieczającym (§ 1), to w myśl art. 756[2] § 2 k.p.c. samo nałożenie sumy przymusowej odbywa się na podstawie odpowiednio stosowanych art. 1050[1] i 1051[1] k.p.c., zaś wykonanie postanowienia w przedmiocie kontaktów z dzieckiem na podstawie art. 598[16] k.p.c. 

Podstawą prawną wydania postanowienia o zabezpieczeniu stanowił art. 756[2] § 1 k.p.c., który stanowi lex specialis w stosunku do art. 743 k.p.c. 

Przeciwko stosowaniu art. 741 § 2 k.p.c. przemawia ściśle powiązanie tego przepisu z art. 741 § 1 k.p.c. Łączna wykładnia tych przepisów wskazuje, że przewidziane w przepisie pierwszym zażalenie poziome przysługuje na wskazane w przepisie drugim postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia.

Ponieważ faza wykonawcza w odniesieniu do postanowienia w przedmiocie zabezpieczenia kontaktów z dzieckiem odbywa się w postępowaniu opiekuńczym, przemawia to przeciwko stosowaniu w tej fazie art. 741 § 2 k.p.c., zwłaszcza że wykładnia systemowa przemawia za przyjęciem, że reguła z art. 741 § 2 k.p.c. ma zastosowanie jedynie do tych postanowień, które wydawane są przez sąd na podstawie części drugiej „postępowanie zabezpieczające”. Jest to argument przeciwko uznaniu postanowienia wydanego na podstawie art. 59816 § 1 k.p.c. za postanowienie w przedmiocie zabezpieczenia w rozumieniu art. 741 § 2 w zw. z § 1 k.p.c. To stanowisko wspiera fakt, że zażalenie ma wyraźną podstawę prawną w art. 598[16] § 3 k.p.c., a więc przepisie, który nie ma związku z postępowaniem zabezpieczającym. Przemawia to przeciwko stosowaniu do zażalenia przewidzianego w art. 598[16] § 3 k.p.c. reguły wynikającej z art. 741 § 2 k.p.c. 

 Uchwała SN z dnia 25 lutego 2021 r., III CZP 17/20

Standard: 49347 (pełna treść orzeczenia)