Wykonanie postanowienia ustalającego koszty postępowania (art. 770[1] k.p.c.

Zgodnie z art. 770 kpc koszty egzekucji ustala komornik postanowieniem, o ile przeprowadzenie egzekucji należy do niego, przy czym o kosztach tych organ egzekucyjny orzeka w tym postępowaniu, z którego koszty te wynikły. Z treści zaś art. 770[1] kpc wynika wprost, że takie prawomocne postanowienie podlega wykonaniu po uprawomocnieniu się bez potrzeby zaopatrywania go w klauzulę wykonalności.

Zgodnie z art. 49 ust. 3 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, w celu pobrania opłat, o których mowa w ust. 2, komornik wydaje postanowienie, w którym wzywa dłużnika do uiszczenia należności z tego tytułu w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Postanowienie po uprawomocnieniu się podlega wykonaniu w drodze egzekucji bez zaopatrywania w klauzulę wykonalności.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, i jest to pogląd uzasadniony, zwłaszcza pod rządami obecnie obowiązującej ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, że komornik był i nadal pozostaje organem postępowania egzekucyjnego, a przez to i organem władzy publicznej. Komornik zatem nigdy nie był i nie jest stroną postępowania egzekucyjnego i ze stronami postępowania nie łączył go i nie łączy żaden stosunek o charakterze prywatnoprawnym, lecz stosunek publicznoprawny. I tak z chwilą wszczęcia postępowania egzekucyjnego na wniosek wierzyciela, powstaje między komornikiem a stronami postępowania – tu: dłużnikiem stosunek prawny regulowany normami o charakterze publicznoprawnym (tak Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w postanowieniu z dnia 25 października 2013 r., sygn. akt II Cz 298/13).

To zaś prowadzi wprost do wniosku, że w przedmiotowej sprawie wierzyciel egzekwujący błędnie przyjmuje możliwość wystąpienia z wnioskiem egzekucyjnym co do kosztów postępowania egzekucyjnego, poniesionych w postępowaniu przez niego prowadzonym. Oznacza to zatem, że koszty i opłata ustalone w toku pierwotnego postępowania egzekucyjnego podlegają ściągnięciu od dłużnika razem z wyegzekwowanym świadczeniem jako koszt niezbędny do celowego przeprowadzenia egzekucji, poprzez wydanie postanowienia wzywającego dłużnika do uiszczenia takich kosztów i opłaty, zaś po uprawomocnieniu się, podlega ono wykonaniu na drodze egzekucji, bez konieczności zaopatrywania w klauzulę wykonalności. Przy czym z określenia „podlega wykonaniu” wynika wprost wyegzekwowanie takich nieściągniętych kosztów od dłużnika (art. 770 kpc w zw. z art. 53 a ust.2 i art. 49 ust.3 ustawy o komornikach sądowych).

Błędne jest zatem przyjęcie przez Komornika Sądowego, że istnieje możliwość wszczęcia w takim przypadku postępowania egzekucyjnego, w którym wierzycielem będzie jednocześnie komornik, który wydał postanowienie o kosztach postępowania egzekucyjnego, w tym o opłatach.

Postanowienie SR w Tczewie z dnia 23 października 2015 r., I Co 1573/15

Standard: 5905 (pełna treść orzeczenia)