Normy dyspozytywne; przepisy względnie obowiązujące; ius dispositivum
Norma prawna
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Jak podkreśla się w doktrynie, nie tylko na podstawie wyraźnych postanowień ustawy ustala się dyspozytywny charakter norm prawnych. Cechę tę można również stwierdzić wykorzystując funkcjonalną wykładnię prawa
Postanowienie SO w Łodzi z dnia 3 grudnia 2019 r., XIII Ga 840/19
Standard: 49985 (pełna treść orzeczenia)
Przed wprowadzeniem do Kodeksu cywilnego przepisu art. 357[1] k.c. w piśmiennictwie przeważało zapatrywanie, że nie istnieje żadne ogólne „domniemanie” dyspozytywności, czy imperatywności normy, a charakter prawny danej normy należy za każdym razem ustalać odrębnie. Po tej dacie, kiedy zasada swobody umów znalazła swój normatywny wyraz, zwraca się słusznie uwagę, że więcej argumentów przemawia za przyjęciem, iż przy braku możliwości ustalenia charakteru normy w drodze wykładni językowej, oceniana norma ma charakter dyspozytywny. Taki charakter ma zresztą większość przepisów prawa zobowiązań, których treść nie daje jednoznacznej odpowiedzi, co do ich mocy wiążącej.
Wyrok SN z dnia 18 września 2013 r., V CSK 436/12
Standard: 67558 (pełna treść orzeczenia)
Normy o właściwościach dyspozytywnych zezwalają stronom umowy na stworzenie normy indywidualnej, nieobejmującej tych elementów, które dany przepis wyraża, przez uregulowanie określonej kwestii w odmienny sposób lub nieuregulowanie jej w ogóle. Rolą tych norm jest uzupełnienie treści stosunku prawnego o te elementy, które nie zostały ujęte w oświadczeniach stron, a są niezbędne, mają uzasadnienie w akceptowanych przez ustawodawcę wartościach. Ponadto pozwalają ustalić system ocen, który może być przydatny do badania zgodności umowy z zasadami współżycia społecznego.
Wyrok SN z dnia 21 marca 2013 r., III CSK 223/12
Standard: 65886 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 51500 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 214 (pełna treść orzeczenia)