Lista wierzytelności jako orzeczenie sądu (art. 256 Pr.Up.)

Na podstawie art. art. 125 k.c., roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu (…) przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy.

Sporządzenie listy wierzytelności przez syndyka, bądź nadzorcę sądowego/zarządcę, jest czynnością techniczną, nieprzybierającą formy orzeczenia. Podmioty uprawnione do sporządzenia listy nie są władne do wydawania orzeczeń. Orzeczenie w przedmiocie listy (zatwierdzenie listy) jest wydawane przez sędziego-komisarza dopiero po rozpoznaniu sprzeciwów albo po upływie terminu do ich wniesienia (art. 260). Dlatego też w doktrynie przyjmuje się, że iż lista wierzytelności jest orzeczeniem pełniącym analogiczną funkcję do wyroku (por. Andrzej Jakubecki, Komentarz do art. 256 ustawy – Prawo upadłościowe i naprawcze, Lex 2011, nr 96 156).

Pomimo pewnych wątpliwości przyjmuje się, że mimo braku jakichkolwiek czynności sędziego-komisarza na tym etapie ustalania listy, od chwili jej przekazania sędziemu-komisarzowi mamy do czynienia z orzeczeniem. Sporządzona przez syndyka lista wierzytelności nabiera waloru postanowienia sędziego-komisarza w wyniku wyłożenia jej do wglądu w sekretariacie sądu oraz obwieszczenia i ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym. Poglądy te znajdują odzwierciedlenie w orzecznictwie sądów powszechnych. Sąd Apelacyjny w Katowicach w postanowieniu z dnia 25 września 2008 r, V ACa 242/08 przyjął, że postanowienie o wciągnięciu wierzytelności na listę, oparte na uznaniu wierzytelności przez dłużnika dokonanym w sądowym postępowaniu upadłościowym, wiążącym co do zasady (art. 213 § 2 w zw. z art. 229 Prawa upadłościowego i naprawczego) niewątpliwie ma moc orzeczenia korzystającego z dobrodziejstw prawomocności materialnej, w tym i z art. 365 § 1 k.p.c., zgodnie z którym orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, ale również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach przewidzianych w ustawie także inne osoby. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie podziela w/w pogląd, czego konsekwencją jest przyjęcie, że art. 125 k.c. znajduje w sprawie zastosowanie, co oznacza, że roszczenie pozwanego w niniejszym, procesie wierzyciela względem dłużnika głównego nie przedawniło się a zarzut powódki zgłoszony na rozprawie apelacyjnej w dniu 24 lutego 2015 r jest bezzasadny.

Wyrok SA w Krakowie z dnia 21 marca 2016 r., I ACa 1640/15

Standard: 5817 (pełna treść orzeczenia)