Właściwość, tryb i przesłanki rozpoznania oraz rozstrzygnięcia sprawy o przepadek pojazdu (art. 610[6] k.p.c.)

W sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 130a ust. 10e ustawy).

Odnosząc powyższe uregulowania do niniejszej sprawy należy stwierdzić, że od dnia usunięcia z drogi pojazdu stanowiącego upłynął wymagany okres 3 miesięcy, pojazd jednak nie był – jak wykazało to postępowanie dowodowe przed sądem- własnością uczestnika postępowania ( a jest to wymagana przesłanka- własność uczestnika). Usunięcie pojazdu było zasadne w świetle art. 130a ust. 2 pkt 2 cytowanej wyżej ustawy, porzucono go bowiem w miejscu do tego nie przeznaczonym.Nie można także stwierdzić, by została spełniona 3 przesłanka ze wskazanego wyżej przepisutj. przesłania prawidłowego powiadomienia do właściciela pojazdu o usunięciu pojazdu i pouczeniago o skutkach nieodebrania pojazdu. Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego A. G. w dacie wysłania mu powiadomienia o usunięciu pojazdu nie był już jego właścicielem. Jak wskazał – a prawdziwości jego twierdzeń wnioskodawca nie kwestionował- wskazany we wniosku samochód sprzedał.

Wnioskodawca wskazywał także by sąd rozważył możliwość zastosowania art. 130 ust. 10 d ustawy Prawo o ruchu drogowym. Przepis ten stanowi, że ust. 10 art. 130 w/w ustawy stosuje się odpowiednio, gdy w terminie 4 miesięcy od dnia usunięcia pojazdu nie został ustalony jego właściciel lub osoba uprawniona do jego odbioru, mimo, że w jej poszukiwaniu dołożono należytej staranności.

W ocenie sądu brak przesłanki dotyczącej dołożenia należytej staranności – o jakiej mowa w art. 130 ust.10 d tj. w poszukiwaniu osoby uprawnionej do odbioru auta. Nadto ustalenie, iż wszelką dokumentację i pouczenia przesłano do osoby, która nie była już właścicielem pojazdu, powoduje, iż sąd nie może uwzględnić wniosku o orzeczenie przepadku pojazdu. Stwierdzić bowiem należy, że nie odebranie pojazdu na żądanie wnioskodawcy ( starosty) nastąpiło z tej przyczyny, iż nie została wezwana właściwie ustalona osoba właściciela samochodu. Jak zeznał A. G. nie odpisywał on na żadne pisma w sprawie samochodu, ponieważ uważał, że to go nie dotyczy, bo samochód sprzedał.

Sąd każdorazowo orzekając przepadek pojazdu de facto narusza prawo własności określonej osoby. By w świetle prawa było możliwe złamanie- w sensie prawnym- tej konstytucyjnej zasady nienaruszalności prawa własności, sąd musi prowadzić postępowanie sądowe z udziałem osoby (osób), którym te prawo własności przysługuje. W omawianym przypadku tak się jednak nie stało, albowiem wszystkie pouczenia i powiadomienia kierowane były do A. G., który właścicielem pojazdu na czas wysyłania tychże dokumentów już nie był. Brak zatem podstaw do orzeczenia przepadku o jaki wnioskował wnioskodawca.

Postanowienie SR w Słupsku z dnia 21 października 2016r., I Ns 715/15

Standard: 5765 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie art. 130a ust. 10c ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym ust. 10 nie stosuje się, gdy okoliczności wskazują, że nieodebranie pojazdu nastąpiło z przyczyn niezależnych od właściciela lub osoby uprawnionej.

W art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym stwierdzono, że w sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Postanowienie SR w Dzierżoniowie z dnia 23 maja 2016 r., I Ns 149/16

Standard: 36951 (pełna treść orzeczenia)